عزیز کرد مرا از امیر معزی نیشابوری قصیده 290
1. عزیز کرد مرا باز در محل قبول
ظهیر دولت شاه و شهاب دین رسول
رسید عید همایون از امیر معزی نیشابوری قصیده 291
1. رسید عید همایون و روزه کرد رحیل
به جام داد فلک روشنایی از قندیل
گهی ز مشک زند از امیر معزی نیشابوری قصیده 292
1. گهی ز مشک زند برگل شگفته رقم
گهی ز قیر کشد بر مه دو هفته قلم
شهی که هست از امیر معزی نیشابوری قصیده 293
1. شهی که هست همه عالمش به زیر علم
عزیزگشت به او تاج و تخت و تیغ و قلم
ز عقدهٔ ذَنب از امیر معزی نیشابوری قصیده 294
1. ز عقدهٔ ذَنب آخر برست شمس عجم
ز دهشت خطر غم بجست شیر اجم
ای قاعدهٔ ملک از امیر معزی نیشابوری قصیده 295
1. ای قاعدهٔ ملک به فرمان تو محکم
ای فایدهٔ خلق در احسان تو مدغم
آن چنبر پرحلقه از امیر معزی نیشابوری قصیده 296
1. آن چنبر پرحلقه و ان حلقه پرخم
دام است و کمندست بر آن عارض خرم
هفت چیز از خسرو از امیر معزی نیشابوری قصیده 297
1. هفت چیز از خسرو عالم همی نازد به هم
دین و ملک و تاج و تخت و رایت و تیغ و قلم
موسم عید و لب از امیر معزی نیشابوری قصیده 298
1. موسم عید و لب دجله و بغداد خُرَم
بوی ریحان و فروغ قدح و لاله به هم
فرخنده باد از امیر معزی نیشابوری قصیده 299
1. فرخنده باد و خرم نوروز شاه عالم
سلطان تاجداران تاج تبار آدم
ایا گرفته عراقین از امیر معزی نیشابوری قصیده 300
1. ایا گرفته عراقین را به نوک قلم
و یا سپرده سماکین را به زیر قدم
پیش از این بار از امیر معزی نیشابوری قصیده 301
1. پیش از این بار خدایان و بزرگان عجم
گر همی بنده خریدند به دینار و درم