سزد گر سر فرازد از امیر معزی نیشابوری قصیده 313
1. سزد گر سر فرازد ملک و شایدگر بنازد د‌ین
که گیتی در مه آذر گرفت آیین فروردین
چون پدید آمد از امیر معزی نیشابوری قصیده 314
1. چون پدید آمد مبارک ماه نو بر آسمان
بر بساط نیلگون زرین کمان بردم گمان
عَمد‌ا همی از امیر معزی نیشابوری قصیده 315
1. عَمد‌ا همی نهان کند آن ماه سیم‌تن
موی سیاه خویش ز موی سپید من
چون قوام‌الدین از امیر معزی نیشابوری قصیده 316
1. چون قوام‌الدین و فخرالدین ندیدم میهمان
چون شهاب‌الدین به دنیا هم ندیدم میزبان
نرگس ز نشاط از امیر معزی نیشابوری قصیده 317
1. نرگس ز نشاط ماه فروردین
بر دست نهاد ساغر زرین
ایا ای جوهر از امیر معزی نیشابوری قصیده 318
1. ایا ای جوهر علوی گرفته چرخ را دامن
تورا شب برفراز سر تو را سیاره پیرامن
ای ساربان منزل از امیر معزی نیشابوری قصیده 319
1. ای ساربان منزل مکن جز در دیار یار من
تا یک زمان زاری کنم بر رَبع و اَطلال و دِمَن
ای ماه لاله از امیر معزی نیشابوری قصیده 320
1. ای ماه لاله روی من ای سرو سیم‌تن
از دل تو را فلک کنم از جان تو را چمن
نباشد اصلی از امیر معزی نیشابوری قصیده 321
1. نباشد اصلی در عشق یار توبه من
که زلف پرشکن یار هست توبه‌شکن
ای برشکسته از امیر معزی نیشابوری قصیده 322
1. ای برشکسته سنبل مشکین به نسترن
ماه غزل سرای من ای سروِ سیم‌ُتن
خیال صورت جانان از امیر معزی نیشابوری قصیده 323
1. خیال صورت جانان شکست توبهٔ من
جه صورت است که دارد خیال توبه شکن
عید باکوکبهٔ از امیر معزی نیشابوری قصیده 324
1. عید باکوکبهٔ خویش درآمد به جهان
وز جهان با سپه خویش برون شد رمضان