سزد گر سر فرازد ملک و شایدگر بنازد د‌ین از نیشابوری قصیده 313
1. سزد گر سر فرازد ملک و شایدگر بنازد د‌ین
که گیتی در مه آذر گرفت آیین فروردین
چون پدید آمد مبارک ماه نو بر آسمان از نیشابوری قصیده 314
1. چون پدید آمد مبارک ماه نو بر آسمان
بر بساط نیلگون زرین کمان بردم گمان
عَمد‌ا همی نهان کند آن ماه سیم‌تن از نیشابوری قصیده 315
1. عَمد‌ا همی نهان کند آن ماه سیم‌تن
موی سیاه خویش ز موی سپید من
چون قوام‌الدین و فخرالدین ندیدم میهمان از نیشابوری قصیده 316
1. چون قوام‌الدین و فخرالدین ندیدم میهمان
چون شهاب‌الدین به دنیا هم ندیدم میزبان
نرگس ز نشاط ماه فروردین از نیشابوری قصیده 317
1. نرگس ز نشاط ماه فروردین
بر دست نهاد ساغر زرین
ایا ای جوهر علوی گرفته چرخ را دامن از نیشابوری قصیده 318
1. ایا ای جوهر علوی گرفته چرخ را دامن
تورا شب برفراز سر تو را سیاره پیرامن
ای ساربان منزل مکن جز در دیار یار من از نیشابوری قصیده 319
1. ای ساربان منزل مکن جز در دیار یار من
تا یک زمان زاری کنم بر رَبع و اَطلال و دِمَن
ای ماه لاله روی من ای سرو سیم‌تن از نیشابوری قصیده 320
1. ای ماه لاله روی من ای سرو سیم‌تن
از دل تو را فلک کنم از جان تو را چمن
نباشد اصلی در عشق یار توبه من از نیشابوری قصیده 321
1. نباشد اصلی در عشق یار توبه من
که زلف پرشکن یار هست توبه‌شکن
ای برشکسته سنبل مشکین به نسترن از نیشابوری قصیده 322
1. ای برشکسته سنبل مشکین به نسترن
ماه غزل سرای من ای سروِ سیم‌ُتن
خیال صورت جانان شکست توبهٔ من از نیشابوری قصیده 323
1. خیال صورت جانان شکست توبهٔ من
جه صورت است که دارد خیال توبه شکن
عید باکوکبهٔ خویش درآمد به جهان از نیشابوری قصیده 324
1. عید باکوکبهٔ خویش درآمد به جهان
وز جهان با سپه خویش برون شد رمضان