دو گوهرند سزاوار از امیر معزی نیشابوری قصیده 336
1. دو گوهرند سزاوار مجلس و میدان
که فخر مجلس و میدان بود به این و به ان
بر قاعدهٔ ملت از امیر معزی نیشابوری قصیده 337
1. بر قاعدهٔ ملت پیغمبر یزدان
کی‌کرد جهان راست به شمشیر و به فرمان
مرا درست شد از امیر معزی نیشابوری قصیده 338
1. مرا درست شد از آفریدگار جهان
که از جمال و کمال آفرید ترکستان
خدایگان جهان از امیر معزی نیشابوری قصیده 339
1. خدایگان جهان شاکر از خدای جهان
همی نشاط سپاهان کند زخوزستان
چون برآرم به از امیر معزی نیشابوری قصیده 340
1. چون برآرم به زبان نام خداوند جهان
تن من جمله شود گوش و دلم جمله زبان
هر آن عاقل‌که از امیر معزی نیشابوری قصیده 341
1. هر آن عاقل‌که او بندد دل اندر طاعت یزدان
نشایدکاو نپیوندد دل اندر خدمت سلطان
تا فرّ نوبهار از امیر معزی نیشابوری قصیده 342
1. تا فرّ نوبهار بیاراست بوستان
باد صبا ز خاک برآورد پرنیان
چو لالستان از امیر معزی نیشابوری قصیده 343
1. چو لالستان همی بینم شکفته عارض جانان
بنفشستان همی بینم دمیده گرد لالستان
ای جهانداری از امیر معزی نیشابوری قصیده 344
1. ای جهانداری که از تو تازه باشد جاودان
گوهر طغرل‌بک و جغری‌بک و الب‌ارسلان
معزِّ ِ دین از امیر معزی نیشابوری قصیده 345
1. معزِّ ِ دین ِ یزدان است سلطان
عزیز از نام او شد دین یزدان
جاودان باد از امیر معزی نیشابوری قصیده 346
1. جاودان باد دولت سلطان
دل او شاد باد و بخت جوان
جهان پیر دیگرباره از امیر معزی نیشابوری قصیده 347
1. جهان پیر دیگرباره تازه گشت و جوان
به تازگی و جوانی چو بخت شاه جهان