چون وزارت یافت از امیر معزی نیشابوری قصیده 220
1. چون وزارت یافت صدر روزگار از شهریار
تهنیت گویم وزارت را به صدرِ روزگار
...
راز نهان خویش از امیر معزی نیشابوری قصیده 221
1. راز نهان خویش جهان کرد آشکار
در منصب وزارت دستور شهریار
...
پوشیده نیست از امیر معزی نیشابوری قصیده 222
1. پوشیده نیست واقعهٔ تیر شهریار
و آن روزگار تیره که بر من گذشت پار
...
چون ز سلطانان از امیر معزی نیشابوری قصیده 223
1. چون ز سلطانان گیتی شهریاراست اختیار
فَرِّخ آن صاحب که باشد اختیار شهریار
...
حَبَّذا این از امیر معزی نیشابوری قصیده 224
1. حَبَّذا این باغ خرم وین همایون روزگار
مرحبا این بزم فرخ وین مبارک شهریار
...
تا گه از جم یادگارست از امیر معزی نیشابوری قصیده 225
1. تا گه از جم یادگارست این همایون روزگار
این جهان هرگز مباد از شاه عالم یادگار
...
هر جهانداری از امیر معزی نیشابوری قصیده 226
1. هر جهانداری که باشد رای او سوی شک‌ار
دوربین و نیک‌دان باشد چو پیش آید‌ش‌کار
...
دل بی‌قرار از امیر معزی نیشابوری قصیده 227
1. دل بی‌قرار دارم از آن زلف بی‌قرار
سر پر خمار دارم از آن چشم پر خمار
...
تا باد خزان از امیر معزی نیشابوری قصیده 228
1. تا باد خزان حُلّه برون کرد ز گلزار
ابر آمد و پیچید قَصَب بر سر کُهسار
...
ای جوان دولت از امیر معزی نیشابوری قصیده 229
1. ای جوان دولت جهاندار ای همایون شهریار
ای به شاهی از ملک سلطان جهان را یادگار
...
آن زلف مشکبار از امیر معزی نیشابوری قصیده 230
1. آن زلف مشکبار بر آن روی چون نگار
گر کوته است کوتهی از وی عجب مدار
...
دیدم شبی به از امیر معزی نیشابوری قصیده 231
1. دیدم شبی به خواب درختی بزرگوار
از علم و عقل و فضل بر او برگ و شاخ و بار
...