سوگند خورده‌ام از امیر معزی نیشابوری قصیده 174
1. سوگند خورده‌ام به سر زلف آن پسر
کز مهر او نتابم و عهدش برم بسر
آن شمع چه شمع از امیر معزی نیشابوری قصیده 175
1. آن شمع چه شمع است که برنامه و دفتر
دودش همه مشک است و فروغش همه گوهر
ای ز روی تو جهان از امیر معزی نیشابوری قصیده 176
1. ای ز روی تو جهان را همه فیروزی و فر
ای ز رای تو شهان را همه تایید و ظفر
صد زره دارد از امیر معزی نیشابوری قصیده 177
1. صد زره دارد ز سنبل بر گل آن شیرین پسر
حلقه‌های آن زره‌ها سر زده در یکدگر
ای رفته مدتی از امیر معزی نیشابوری قصیده 178
1. ای رفته مدتی به سعادت سوی سفر
باز آمده به نصرت و فیروزی و ظفر
تهنیت گویند از امیر معزی نیشابوری قصیده 179
1. تهنیت گویند شاهان را به جشن نامور
جشن را من تهنیت گویم به شاه نامور
چه گویی اندرین از امیر معزی نیشابوری قصیده 180
1. چه گویی اندرین چرخ مُدور
کزو تابد همی مهر منوّر
چو بشنید فرخنده از امیر معزی نیشابوری قصیده 181
1. چو بشنید فرخنده عید پیمبر
که روزه ز گیتی برون برد لشکر
زین مبارک‌تر از امیر معزی نیشابوری قصیده 182
1. زین مبارک‌تر به عمر اندر نباشد روزگار
زین همایون‌تر به سال اندر نباشد شهریار
ای ز دارٍُالملک از امیر معزی نیشابوری قصیده 183
1. ای ز دارٍُالملک رفته مدتی سوی سفر
بازگشته سوی دارالملک با فتح و ظفر
آفرین بر خسروی از امیر معزی نیشابوری قصیده 184
1. آفرین بر خسروی کاو را چنین باشد وزیر
وآفرین بر دولتی کاو را چنین باشد مجیر
گر چه آمد داستان از امیر معزی نیشابوری قصیده 185
1. گر چه آمد داستان خسرو شیرین به سر
خسرو دیگر منم شیرینم آن شیرین پسر