عید عرب و سنت از امیر معزی نیشابوری قصیده 152
1. عید عرب و سنت و آیین پیمبر
فرخنده کناد ایزد بر شاه مظفر
مانَد به صنوبر از امیر معزی نیشابوری قصیده 153
1. مانَد به صنوبر قدِ آن تُرکِ سَمَن بر
گر سوسن آزاد بود بار صنوبر
به‌گوش بر منه از امیر معزی نیشابوری قصیده 154
1. به‌گوش بر منه ای ترک زلف تافته سر
مکن دلم ز دو زلفین خویش تافته تر
جهان خواهد از امیر معزی نیشابوری قصیده 155
1. جهان خواهد شد از خوبی چنان تا هفته دیگر
که‌گویی جنه‌الفردوس را بگشاد رضوان در
بردیم ماه روزه از امیر معزی نیشابوری قصیده 156
1. بردیم ماه روزه به نیک اختری به‌سر
بر یاد عید روزه قدح پرکن ای پسر
همیشه پرشکن از امیر معزی نیشابوری قصیده 157
1. همیشه پرشکن است آن دو زلف حلقه پذیر
شکن‌شکن چو زره حلقه‌حلقه چون زنجیر
تا ز یاقوت و از امیر معزی نیشابوری قصیده 158
1. تا ز یاقوت و زبرجد گیتی است و سیم و زر
باغ گویی زرگرست و کوه گویی سیمگر
چو آفتاب و مَه از امیر معزی نیشابوری قصیده 159
1. چو آفتاب و مَه است آن نگار سیمین‌بر
گر آفتاب گل و ماه سنبل آرد بر
کردگار دادگر از امیر معزی نیشابوری قصیده 160
1. کردگار دادگر هر ماه بر فتحی دگر
بیعت و پیمان‌کند با شهریار دادگر
به فرخی و خوشی از امیر معزی نیشابوری قصیده 161
1. به فرخی و خوشی بر خدایگان بشر
خجسته باد چنین عید و صدهزار دگر
زلف سیه تو ای از امیر معزی نیشابوری قصیده 162
1. زلف سیه تو ای بت دلبر
هرگاه بود به صورتی دیگر