ای صدر دین و از امیر معزی نیشابوری قصیده 429
1. ای صدر دین و نصرت دین در بقای تو
وی فخر ملک و رونق ملک از لقای تو
نوبهار و آفتابی از امیر معزی نیشابوری قصیده 430
1. نوبهار و آفتابی ای مبارک پادشاه
نوبهار ملک و دین و آفتاب تخت و گاه
گشاده‌روی از امیر معزی نیشابوری قصیده 431
1. گشاده‌روی و میان بسته بامدادِ پگاه
فروگذشت به کویم بتی به روی چو ماه
گرفت صدر وزارت از امیر معزی نیشابوری قصیده 432
1. گرفت صدر وزارت جمال و حشمت و جاه
به دین و دانش و داد وزیر شاهنشاه
صدهزاران سال از امیر معزی نیشابوری قصیده 433
1. صدهزاران سال میمون باد جشن مهرماه
بر شهنشاهی که دارد صدهزاران مهر وماه
شاها به خدمت از امیر معزی نیشابوری قصیده 434
1. شاها به خدمت آمد فرخنده مهرگانی
وز فرخی و شادی آورد کاروانی
فرخنده باد از امیر معزی نیشابوری قصیده 435
1. فرخنده باد و میمون بر شاه عیدِ اَضحی
سلطان جلال دولت خسرو معزّ دنیی
ای تو را بر مه از امیر معزی نیشابوری قصیده 436
1. ای تو را بر مه و زهره ز شب تیره ردی
زهره از چرخ به زیبایی تو کردندی
ایا تن تو همه از امیر معزی نیشابوری قصیده 437
1. ایا تن تو همه ساله پیش روح فدی
به سوی مادرت از آسمان رسیده ندی
تا به سلامت از امیر معزی نیشابوری قصیده 438
1. تا به سلامت به حِلّه آمد سَلْمیٰ
خُلد شد از خرّمی چو جنّت ماوی
هست گویی به از امیر معزی نیشابوری قصیده 439
1. هست گویی به حکم بار خدای
آفتاب اندر این خجسته سرای
شهریارا بر از امیر معزی نیشابوری قصیده 440
1. شهریارا بر سر دولت نثاری کرده‌ای
در بهار از شادی و رامش بهاری کرده‌ای