زمان چو خلد از امیر معزی نیشابوری قصیده 406
1. زمان چو خلد برین شد زمین چو چرخ برین
کنون‌که صدر زمان شد وزیر شاه زمین
ای مبارک فخر از امیر معزی نیشابوری قصیده 407
1. ای مبارک فخر امت ای همایون مجددین
ای سزای آفرین از خالق خلق‌آفرین
از آن دندان از امیر معزی نیشابوری قصیده 408
1. از آن دندان چون پروین مرا شد دیده پر پروین
وزان رخسار چون نسرین مرا شد دیده چون نسرین
دو محمد آفرید از امیر معزی نیشابوری قصیده 409
1. دو محمد آفرید ایزد سزای آفرین
آن رسول راستان این پادشاه راستین
خدایگان زمان از امیر معزی نیشابوری قصیده 410
1. خدایگان زمان است و شهریار زمین
سپاهدار جهان است و پهلوان گزین
زباغ و راغ به از امیر معزی نیشابوری قصیده 411
1. زباغ و راغ به آسیب لشکر تِشرین
گرفت راه هزیمت سپاه فروردین
تو راست روی از امیر معزی نیشابوری قصیده 412
1. تو راست روی چو نسرین تازه ای بت‌چین
مراست از غم عشق تو روی چون نسرین
آن بت که هست از امیر معزی نیشابوری قصیده 413
1. آن بت که هست چهرهٔ خور پیش او رهین
صد حلقه دارد از سه طرف هر طرف یمین
همی فرازد دولت از امیر معزی نیشابوری قصیده 414
1. همی فرازد دولت همی فزاید دین
قوام دین هدی و نظام ملک زمین
زهی خجسته و از امیر معزی نیشابوری قصیده 415
1. زهی خجسته و فرخنده باد فروردین
به فرخی و خوشی آمدی زخلد برین
ایا معزی برهانی از امیر معزی نیشابوری قصیده 416
1. ایا معزی برهانی این جمال ببین
که با ولایت صاحبقران شدست قرین