جهان را یادگارست از امیر معزی نیشابوری قصیده 394
1. جهان را یادگارست از سلاطین
شه ایران و توران ناصرالدین
نگار من خط مشکین از امیر معزی نیشابوری قصیده 395
1. نگار من خط مشکین کشید بر نسرین
خطاکشید به نسرین بر آن خط مشکین
شد خراسان به‌سان از امیر معزی نیشابوری قصیده 396
1. شد خراسان به‌سان خلد برین
در راحت گشاد روحِ امین
در زلف تو گویی‌که از امیر معزی نیشابوری قصیده 397
1. در زلف تو گویی‌که فکند ای صنم چین
چندان زره و حلقه و چندان شکن و چین
عید قربان و از امیر معزی نیشابوری قصیده 398
1. عید قربان و ماه فروردین
هر دو با یک دگر شدند قرین
ای به ملک و دولت از امیر معزی نیشابوری قصیده 399
1. ای به ملک و دولت و شاهی سزای آفرین
وز هنرهای تو خشنود ایزد جان‌آفرین
آمد آن فصلی از امیر معزی نیشابوری قصیده 400
1. آمد آن فصلی کز او خرم شود روی زمین
بوستان از فر او گردد چو فردوس برین
فزود قیمت دینار از امیر معزی نیشابوری قصیده 401
1. فزود قیمت دینار و قدر دانش و دین
به شهریار زمان و به پادشاه زمین
آفرین‌باد از امیر معزی نیشابوری قصیده 402
1. آفرین‌باد آفرین بر خسرو روی زمین
سایهٔ یزدان ملکشاه آفتاب داد و دین
بیافرید خداوند از امیر معزی نیشابوری قصیده 403
1. بیافرید خداوند آسمان و زمین
دو آفتاب که هر دو منورند به دین
ای ساقی نو آیین از امیر معزی نیشابوری قصیده 404
1. ای ساقی نو آیین پیش آر جام زرین
می ده به دست سلطان بر یاد فتح غزنین
همچو خورشید از امیر معزی نیشابوری قصیده 405
1. همچو خورشید فلک روشن همی دارد زمین
رای خاتون اجل زین نساء‌العالمین