قصاید امیر معزی نیشابوری

1 سزد گر سر فرازد ملک و شایدگر بنازد د‌ین که ‌گیتی در مه آذر گرفت آیین فروردین

2 به ملک و دین همی نازند شاهان بلنداختر که آمد شاه ملک‌افروز مهمان قوام‌الدین

3 کجا باشد ملک چونین سزد دستور او چونان کجا باشد پدر چون آن سزد فرزند او چون این

4 ز سلطان و ز دستور است هم تمکین و هم ‌دولت زه ای سلطان با دولت زه‌ای دستور با تمکین

1 چون پدید آمد مبارک ماه نو بر آسمان بر بساط نیلگون زرین کمان بردم گمان

2 دیدم آن ساعت ز روی یار خویش و ماه نو بر زمین سیمین سپر بر آسمان زرین کمان

3 عاشقان دیدم که با من دستها برداشتند بر رخ ماه زمین دیدند ماه آسمان

4 دل‌ستان ماهی که پیش قامت و رخسار اوست سرو و گل بی‌قیمت اندر بوستان و گلستان

1 ای برشکسته سنبل مشکین به نسترن ماه غزل سرای من ای سروِ سیم‌ُتن

2 در پیچ زلف توست هزاران هزا‌ر تاب در سحر چشم توست هزاران هزار فن

3 کژی شدست با خم زلف تو مُتَّفق خوبی شدست با رخ خوب تو مُقْتَرن

4 در بُسدّین دو شَکّر تو معجزِ مسیح در نرگسین دو چشم تو تلبیس اهرمن

1 جاوید ز یادِ خسروِ عالم سلطان جهان شهنشهِ اعظم

2 شاهی‌ که نشاط عیش او باقی شاهی‌ که صبوح بزم او خرم

3 شاهی که ز خسروان و سلطانان نازنده به اوست گوهر آدم

4 ای خسرو نیکبخت نیک‌اختر سلطان جهان و داور عالم

1 هست آفتاب روی زمین خسرو زمان گسترده روشنایی او بر همه جهان

2 مسعودشاه ماه دو هفته است و پیش او طُغرل شه است مشتری و حضرت آسمان

3 روزی مبارک است‌که بر آسمان ملک هست آفتاب و مشتری و زهره را قران

4 اقبال بود رهبر و همراه رکن دین تا از قبول شاه دلش گشت شادمان

1 ای ماه لاله روی من ای سرو سیم‌تن از دل تو را فلک‌ کنم از جان تو را چمن

2 زیرا که دل سزد فلک ماه روی را زیرا که جان سزد چمن سرو سیم‌تن

3 زلف تو توده تودهٔ مشک است بر قمر جعد تو حلقه حلقهٔ ابرست بر سمن

4 زان توده توده است به شهر اندرون بلا زان حلقه حلقه است به دهر اندرون فتن

1 چون بهشت است این همایون بزم سلطان جهان حَبّذا بزمی همایون چون بهشتِ جاودان

2 ساکنانش حورِ سیمین عارضِ زرین‌ کمر خازنانش ماه آتش ناوَکِ آهن کمان

3 نوبهارست این شکفته در میان نوبهار بوستان است این نهاده در میان بوستان

4 چون لب رنگین خوبان آب او یاقوت‌ رنگ چون سر زلفین خوبان باد او عنبر فشان

1 دوش با سیمین صنوبر در نهان سر داشتم ای خوش آن عیشی که با سیمین صنوبر داشتم

2 در برمن بود تا روز آن نگار نوش لب داد خود تا روز از آن نوشین لبان برداشتم

3 زیبد ار با ماه تابان برزنم زیرا که دوش ماه و مشک و سرو سیمین هر سه در بر داشتم

4 این تن مسکین ز جان خویشتن برداشت دل چون من اندر بر چنان مه روی دلبر داشتم

1 ای شهریارِ گیتی ای پادشاهِ عالم صاحبقرانِ اعظم‌ شاهنشهِ مُعَظّم

2 ای سنجرِ ملکشاه ای خسروِ نکوخواه ای در جهان‌ شهنشاه ای بر شهان‌ مقدم

3 ای برده همت تو از روی دوستان چین واورده هیبت تو در پشت دشمنان خم

4 فرعِ بزرگواری از رای توست والا اصلِ خدایگانی از تیغ توست محکم

1 خدایگان جهان شاکر از خدای جهان همی نشاط سپاهان کند زخوزستان

2 فلک مساعد و گیتی به‌ کام و ایزد یار قضا موافق و دولت بلند و بخت جوان

3 اگر مراد دل خویش بود زامدنش زبازگشتن او خلق راست شادی جان

4 چرا خورند غم آنکه راه دشوارست که بخت او همه دشوارها کند آسان