آدینه و صبح از امیر معزی نیشابوری قصیده 371
1. آدینه و صبح و عید قربان
فرخنده گشاد هر سه یزدان
ای دو رخ تو پروین از امیر معزی نیشابوری قصیده 372
1. ای دو رخ تو پروین وی دو لب تو مرجان
پروینت بلای دل مرجانت بلای جان
دوش رفتم به از امیر معزی نیشابوری قصیده 373
1. دوش رفتم به خیمهٔ جانان
تازه کردم به بوی جانان، جان
از فضل و کفایت از امیر معزی نیشابوری قصیده 374
1. از فضل و کفایت ز همه لشکر سلطان
یک خواجه که دیدست چو بوجعفر غیلان
لاغری یار من از امیر معزی نیشابوری قصیده 375
1. لاغری یار من است از همه خوبان جهان
که بتی موی میان است و مهی تنگ دهان
المنهٔ لله از امیر معزی نیشابوری قصیده 376
1. المنهٔ لله که خورشید خراسان
از برج شرف گشت دگرباره درخشان
چون‌کرد پیش‌آهنگ از امیر معزی نیشابوری قصیده 377
1. چون‌کرد پیش‌آهنگ را در زیر محمل ساربان
بر پشت پیش‌آهنگ شد از خیمه شمع کاروان
بوستان شد زرد از امیر معزی نیشابوری قصیده 378
1. بوستان شد زرد روی از وصل باد مهرگان
چون دم دلدادگان از هجر یار مهربان
یک امشب زبهر از امیر معزی نیشابوری قصیده 379
1. یک امشب زبهر من ای ساربان
زدروازه بیرون مَبَر کاروان
به دارالملک از امیر معزی نیشابوری قصیده 380
1. به دارالملک باز آمد تن آسان
خداوندِ بزرگانِ خراسان
ماهرویا روی از امیر معزی نیشابوری قصیده 381
1. ماهرویا روی در اقبال دارد بوستان
هرکه را اقبال خواهد می خورد با دوستان