غزلیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 چو لب افق بخندید و دم صبا بر آمد بمبارکی و شادی غمش از درم درآمد

2 چو رکاب او تهی شد ز سرای پرده جان نعرات انعم الله صبا، حکم بر آمد

3 ز پی نثار و تحفه دل و دیده پیش بردم نه نثار لایق افتاد و نه تحفه در خور آمد

4 دو غزاله بود فربه دل و دیدگان ولیکن چو بقد او نمودم قد هر دو لاغر آمد

1 من خاکِ چنان بادم کو زلفِ تو جنباند در آتشم از آبی کاندامِ تو را ماند

2 مه در گرو خوبی، از عکس بَناگوشت ششدر بفره خواهد اول بر او راند

3 توفیر دل و دیده، از روی تو این باشد کاین بیند و خون گرید آن خواهد و نتواند

4 چشمت چو مرا بیند، گوید که بننشینی تا غمزه خونخوارم جائیت بننشاند

1 تدبیر دل مرا نمی‌خواهد جز صحبت ناسزا نمی‌خواهد

2 از محتشمی که هست معشوقم پیوند من گدا نمی‌خواهد

3 هرگه که ز مفلسان سخن گوید دانم که مرا چرا نمی‌خواهد

4 من عاشق زاهدم و لیکن او زر می‌خواهد دعا نمی‌خواهد

1 هرکه دل بر سرو بالائی نهد بر سر هر آرزو پائی نهد

2 جمله برخیزد ز راه خویشتن آنکه سر در راه سودائی نهد

3 دل بپردازد زهر رائی که هست پس بیارد بر دل آرائی نهد

4 برنگین جان معمائی کند پس براو موم تمنائی نهد

1 هرکه در دامن تو آویزد نه چنان افتد او که برخیزد

2 عشق تو صد هزار صف شکند که یکی گرد برنیانگیزد

3 بالبت کش خدای توبه دهاد هیچ گویم که باز نستیزد

4 طمع توبه، خود که یارد داشت چو از او دیدنی همی ریزد

1 بی غم عشق تو دل بکار نیاید جان نبود آب و گل بکار نیاید

2 عقل برافشاند کیسه لیک ز تقصیر در رخ تو جز خجل بکار نیاید

3 شمع دلت خوانم ای عزیزتر، از جان نام تو شمع چگل بکار نیاید

4 سوی تو هر عشق نامه ئی که نوشتم نقش جز از خون دل بکار نیاید

1 دوستی یکدل و دمساز نماند مونس محرم و همراز نماند

2 تاز ده بر هدف سینه ما چرخ را هیچ یک انداز نماند

3 گر یکی راست زبانی چوعیار که چو زر در دهن کز بماند

4 گرچه ز آسایش در روی زمین نای کردار جز آواز نماند

1 خوی تو باجور روزگار بسازد حسن تو با لطف کردگار بسازد

2 وعده وصلت بکوش هوش فروخوان تا برود کار انتظار بسازد

3 بر پی بوی گلی ز باغ رخ تو با الم صد هزار خار بسازد

4 روی تو دیدم ز خوی خویش خبرده تا دل کار اوفتاده کار بسازد

1 خیمه در کوی یار خواهم زد در آن غمگسار خواهم زد

2 با جنیبت گشان نوبت وصل پای بر روزگار خواهم زد

3 اولین تازیانه ئی که زنم بر سر انتظار خواهم زد

4 با رخ خویش و خط اولکدی در خزان و بهار خواهم زد

1 همچو بالای تو سروی به چمن می‌نرسد در خور لعل تو دُری ز عدن می‌نرسد

2 چه کنم قصه هجران به که گویم که مرا یک زبان است و ز افغان به دهن می‌نرسد

3 هر زمان زلف تو دارد به سر ما سیهی سپهی کِش ز شکن هیچ شکن می‌نرسد

4 با نصابم ز خیال تو که چشمش مرساد گر نصیبی ز وصال تو به من می‌نرسد