دوستی یکدل و دمساز نماند از اثیر اخسیکتی غزل 37
1. دوستی یکدل و دمساز نماند
مونس محرم و همراز نماند
خوی تو باجور روزگار بسازد از اثیر اخسیکتی غزل 38
1. خوی تو باجور روزگار بسازد
حسن تو با لطف کردگار بسازد
خیمه در کوی یار خواهم زد از اثیر اخسیکتی غزل 39
1. خیمه در کوی یار خواهم زد
در آن غمگسار خواهم زد
همچو بالای تو سروی به چمن از اثیر اخسیکتی غزل 40
1. همچو بالای تو سروی به چمن می‌نرسد
در خور لعل تو دُری ز عدن می‌نرسد
دل به عشق تو جانسپاری کرد از اثیر اخسیکتی غزل 41
1. دل به عشق تو جانسپاری کرد
صبر هم نیز حق گذاری کرد
وقت بیاید که دور غم به سر از اثیر اخسیکتی غزل 42
1. وقت بیاید که دور غم به سر آید
صبح وصال از شب امید برآید
روزی که جفاهای تو بر یاد از اثیر اخسیکتی غزل 43
1. روزی که جفاهای تو بر یاد من آید
دل نوش کند غصه و از خویشتن آید
رخ او دیده را بصر بخشد از اثیر اخسیکتی غزل 44
1. رخ او دیده را بصر بخشد
لب او کام را شکر بخشد
نه صفای تو در بصر گنجد از اثیر اخسیکتی غزل 45
1. نه صفای تو در بصر گنجد
نه صفات تو در خبر گنجد
آنرا که چنان سلسله ها بافته از اثیر اخسیکتی غزل 46
1. آنرا که چنان سلسله ها بافته باشد
هر سلسله زندان دلی تافته باشد
روی تو، ممالک جهان ارزد از اثیر اخسیکتی غزل 47
1. روی تو، ممالک جهان ارزد
وصل تو، حیات جاودان ارزد
گه بود ماه که با روی تو از از اثیر اخسیکتی غزل 48
1. گه بود ماه که با روی تو از کوه بر آید
چه زند سرو که با قد تو بالا بنماید