غزلیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 خیمه در کوی یار خواهم زد در آن غمگسار خواهم زد

2 با جنیبت گشان نوبت وصل پای بر روزگار خواهم زد

3 اولین تازیانه ئی که زنم بر سر انتظار خواهم زد

4 با رخ خویش و خط اولکدی در خزان و بهار خواهم زد

1 روی تو، ممالک جهان ارزد وصل تو، حیات جاودان ارزد

2 زان لعل که صد هزار دل دارد یک بوسه بصد هزار جان ارزد

3 نام چو منی همی بری خه خه این نام بدین لب و دهان ارزد

4 جان، بندگی تو را کمر در بست انصاف بده که رایگان ارزد

1 یا رب آن روح ممثل چه خوش است بر گلش زلف مسلسل چه خوش است

2 وان دو صف رسته لولوی عدن بدو یاقوت مکلل چه خوش است

3 غدر رنگینش با خرقه نکوست ناز شیرینش با دل چه خوش است

4 یا رب آن عهد دروغش که بدو نتوان بود موصل چه خوش است

1 که را هجرت به پرسش کمتر آید ز خون دل کنارش کم تر آید

2 نیارم بست در روی غمت در که چون باد از ره روزن در آید

3 فرو شد در پیت روزم چه باک است تو را باید کزین کاری بر آید

4 بمن خنجر کشی الا توترسی که یک باری شکارت لاغر آید

1 دهان تنگ آن دلبر نشان طبع من دارد که در یک نقطه و همی جهانی در وطن دارد

2 گهرها در شکم دارد لب یاقوت فام او وزاو سربسته هر نکته شکرها در شکن دارد

3 چنان خندد که پنداری صبا بر لؤلؤ شبنم دهان لاله رعنا فرا روی چمن دارد

4 نهان چون چشمه خضر است هر کزوی کنف جوید سر حسرت گرفته چون سکندر در کفن دارد

1 ز میان ببرد ناگه، دل من بتی شکر لب بدو رخ برادر مه، بدو زلف نایب شب

2 دو کمند عنبرینش، ز خم و گره مسلسل دو عقیق شکرینش، ز دو گوهر مرکب

3 قدم نظر شکسته، رخش از فروغ بی‌حد گذر سخن ببسته، دهنش ز تنگی لب

4 دوهزار جان تشنه، نگرد در او و او را پر از آب زندگانی، شده روی چاه غبغب

1 دست ار، همه بتان بجمال و وفا برند پس بیوفا جمال تهی را کجا برند؟

2 گوئی جمال هست و وفا نیست، گو مباش ما را همین بده که وفا را زما برند

3 خوبی و، لیک خوی بدت زشت میکند وآنرا که زشت باشد نازش کجا برند

4 هم شحنه جفایت از ایشان کشید تیغ آنها که در جهان ز تو نام وفا برند

1 یاد میدار که از مات نمی آید یاد ای امید من و عهد تو سراسر همه باد

2 نکنی یک طرف از قصه ی من هرگز گوش نه زِیم یک نفس از غصه تو هرگز شاد

3 یاوری نیست، که با خصم تو بردارم تیغ داوری نیست، که از هجر تو بستانم داد

4 تو نگفتی که وصالم برساند بخودت راستی نیک رسانید که چشمت مرساد

1 هر محتشمی پایه عشق تو ندارد هر پر جگری تاب عتاب تو نیارد

2 زودا که شود در خم چوگان بلاگوی آن سر که سرش ناخن سودای تو یارد

3 در باغ امل عشق تو پاداش اجل شد هرکس دِرَود هرچه در آنجا که بکارد

4 بیداد کنی بر من و یک بار نپرسی زآن کو، چو تو بیداد کنی، بر تو گمارد

1 نام تو، بهر زبان در افتاد شوری به همه جهان در افتاد

2 در حیرت عارض تو خورشید از طارم آسمان در افتاد

3 هنگام نظاره تو حورا از کنگره ی جنان در افتاد

4 راز تو نهان چگونه دارم کاین قصه بهر زبان در افتاد