غزلیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 همچو بالای تو سروی به چمن می‌نرسد در خور لعل تو دُری ز عدن می‌نرسد

2 چه کنم قصه هجران به که گویم که مرا یک زبان است و ز افغان به دهن می‌نرسد

3 هر زمان زلف تو دارد به سر ما سیهی سپهی کِش ز شکن هیچ شکن می‌نرسد

4 با نصابم ز خیال تو که چشمش مرساد گر نصیبی ز وصال تو به من می‌نرسد

1 هرکه در دامن تو آویزد نه چنان افتد او که برخیزد

2 عشق تو صد هزار صف شکند که یکی گرد برنیانگیزد

3 بالبت کش خدای توبه دهاد هیچ گویم که باز نستیزد

4 طمع توبه، خود که یارد داشت چو از او دیدنی همی ریزد

1 ازفلک آن ماه کون آمده است یا پری از پرده برون آمده است

2 صبر من از هیچ کم آیداز آنک حسن وی از بیش فزون آمده است

3 چاه نگونسار زنخدانش را چشمه ی حیوان ز درون آمده است

4 آب کره بسته به بین غبغبش گوی از آن چاه برون آمده است

1 از لب یار شکر می باید و خطش عنبر تر می باید

2 نقد بوسه به نهانی ز لبش بهتر از روی چو زر می باید

3 در سر عشوه شد آن عمر که بود وصل را عمر دگر می باید

4 پایمردی که بگیرد دستم چون کنم زینش بتر می باید

1 روزی که جفاهای تو بر یاد من آید دل نوش کند غصه و از خویشتن آید

2 چون صفّ بلا، راست کنی از سر تسلیم مرد آن بود آری، که نه کمتر ززن آید

3 گر تیغ بیالاید عشقت بمن این فخر حاشا که ز صد پیرهنم یک کفن آید

4 تا چند زبان گرد بدارم که لب توست چیزی که ز ایام بدندان من آید

1 صبحدمان، ازمی گل بوی مست همچو نسیم سحرازجا به جست

2 خواب نهان، در سر شهلای شوخ تاب عیان، در سر مرغول شست

3 خانه بهم بر زده چون عهد ترک زلف بهم درشده چون غول مست

4 ساقی آزاده، ستاده بپای باقی دوشین می نوشین بدست

1 دوستی یکدل و دمساز نماند مونس محرم و همراز نماند

2 تاز ده بر هدف سینه ما چرخ را هیچ یک انداز نماند

3 گر یکی راست زبانی چوعیار که چو زر در دهن کز بماند

4 گرچه ز آسایش در روی زمین نای کردار جز آواز نماند

1 با سرو قدت چمن بسوزد وز مشک خطت ختن بسوزد

2 جائی است جهان تو که آنجا شهبال عقاب ظن بسوزد

3 عشاق تو را ز شعله دل بر تن همه پیرهن بسوزد

4 هر صبح ز آه آتشینم چون صبح همه دهن بسوزد

1 آن چشم مست بین که خرد در خمار اوست و آن لعل چون شکر که روانها شکار اوست

2 عمری است تا چو شمع بامید یک سخن موقوف پرور دهن تنگ بار اوست

3 تا کی بخنده ئی سردندان کند سپید صد جان، برلب آمده در انتظار اوست

4 زرین رخ مرا که ز خون گشت پر نگار عذری که ظاهر است رخ چون نگار اوست

1 کار ستمت بجان رسیده است این کارد باستخوان رسیده است

2 آهی که جهان بهم برآرد از دل بسر زبان رسیده است

3 در وعده تو نمی رسم من دریاب که وقت آن رسیده است

4 بر چهره به بین قطار اشکم از بهر تو کاروان رسیده است