مدامم ده، که ایامم مدام از اثیر اخسیکتی غزل 4

1 مدامم ده، که ایامم مدام است شکار عیش را، ایام دام است

2 بیاور باده ئی، کز وی دو قطره خرابی دو عالم را تمام است

3 چه در بند حریفی، باده را باش حریفی باده ات آسوده جام است

4 ز هشیاری به مستی، راه دور است ز مستی تا بهشیاری، دو گام است

5 اگر عقل است بر جانت عقال است واگر شرع است بر طبعت زمام است

6 کسی کاین بندها بگشاید از تو نه پیوندی در او، گوئی حرام است

7 ندانم، تا ورای سازگاری گناه باده ی مسکین کدام است

8 تو گر تندی ز نخوت، باده تند است تو گر رامی ز الفت، باده رام است

9 وگر جنسی همی جوئی موافق قدم در نه تو خامی، باده خام است

10 به می مطلق شود هر گاو اسیر است بمی بالغ شود هر گاو غلام است