قصاید در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 شکست دور سپهرم بپایمال ز حیر بریخت خون جوانیم غبن عالم پیر

2 همی نفر نفر آید بلا بساخت من از این نفر نفر ای دوستان، نفیر نفیر

3 چو چرخ بی سر و پایم چو خاک بیدل و زور ز خاک دیر نشین و ز چرخ زود مسیر

4 فلک به تعزیت عمر من در این ماتم قبای ساده مرکز فرو زده است به قیر

1 ای بزم جهان آرا، ای جشن جنان پیکر در رشک رخت حورا در رشک، میت کوثر

2 از ابروی ایوانت برماه زده کله وز چهره دیوارت در خلد گشاده در

3 بر شمسه ی شنکرفی، رانده شکنت زنکار بر زورق زنگاری، کشته شرفت لنگر

4 از امن حریم تو، بر قد جهان جوشن و ز جاه رواق تو، بر تارک مه مغفر

1 زهی مناقب مجد تو در جهان مشهور بدور دولت تو، رایت هدی منصور

2 کمینه پایه ز جاه تو هامه افلاک کهینه بنده ز خیل تو قیصر و فغفور

3 فروغ جبهت تو، خنده ها زده بر ماه سواد سایه تو، طعنه ها زده بر نور

4 نظام دولت تو داده خط زهره ی فضل غبار موکب تو کشته کحل دیده ی هور

1 ای جزع تو، هم نیام و هم خنجر وی لعل تو، هم شراب و هم ساغر

2 از نقش تو، نغز خامه ی مانی وز روی تو، تیره کلبه آذر

3 خوی کرده زطیره عذارت مه تر گشته ز خجلت لبت شکر

4 با زلف تو، کفر گشته در بالش وز چشم تو دین فتاده در بستر

1 بزمی است ز لطف خلد پیکر حورانش بکف در آب کوثر

2 آبی که خوی خجالت او سر بر زند از جبین آذر

3 ساقی ز سواد شب فکنده صد سلسله بربوده منور

4 لعلش، بر بوده آب لاله جز عش، بنشانده باد عنبر

1 خاتون زمان بدست شبگیر برداشت ز چهره پرده قیر

2 شب کحل شد و چو مردم کهل آمیخت سواد قیر با شیر

3 نور رخ یوسف سماوی پرتاب زد از معقر بیر

4 چشم خوش اختران فرو بست از غمزه، بخنده تبا شیر

1 سنبل بدمید از گل آن سر و صنوبر آباد صنوبر به چنان سنبل نوبر

2 از غیرت آن گل سرانگشت گزان ورد در سایه آن سر و برخسار دوان خور

3 آن حلقه زر چیست بر آن زلف و بنا گوش و آن سنبل تر چیست بر آن سرو و صنوبر

4 زان حلقه زر آینه ماه، مرصع زان سنبل تر حاشیه مهر معنبر

1 کجاست راوی اخبار و ناقل آثار بیا و قصه پیشینکان تمام بیار

2 بر آستان شهان آی و یک بیک برخوان نشان و نام کیان جوی و در بدربشمار

3 بگو، رکاب که بوده است چرخ انجم دان بگو سخای که بوده است، ابر گوهر بار

4 که آزمود کمان بر شهاب صاعقه ریز که رام کرد، بنان بر نهنگ دریا بار

1 خجسته جشن عرب کرد سایه بر جمهور بلند سایه او روی بند چشمه حور

2 ز زیر برقع این آفتاب کرد ندا که صدر شاه جهان باد تا ابد مشهور

3 خدای حامی و درگه بلند و بخت مطیع زمانه خاضع و شاعر حلیم و بخت غیور

4 نصیب و غاصب تاج و سریر تخت ویند به تخته بند عدو جان دوستان مسرور

1 چون کرد دیده بان افق چشم خفته باز میگفت با سیاهه ظلمت، سپیده راز

2 دندان نمود صبح شکر خنده گفتمی کز غبغب هلال بخواهد ربود کاز

3 خاتون حجله بسته چو گل صبح خوش نفس لیکن چو غنچه نیم گشوده نقاب ناز

4 ماه بهار گرده ز صبح بهار چهر افتاده همچو دلشدگان در تب و گذاز