قصاید در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

زهی سر بر خط فرمان تو افلاک و ارکان را

ز ابر طبع لولوء بخش و باد لطف تو بوده

تو کوه گوهری در ذات و من هرگز ندانستم

چو نور آفتاب آرد کلال دیده ی اخفش

میان در بست اقبال آگهی را

جهان صدری که پیش آستانش

با یامش که جاویدان بما ناد

بفرمانش که دایر باد دائم

ای داده ز آفتاب گداره کلاه را

از باغ ملک دست نشان برده تیغ را

بیرق فزوده موکب صبح سپید را

از رای نوربخش بحرق حجاب شب

خسر و خسرو نشان شاهی که جز بر لفظ او

آن جهان بختی که الا ز آستین فرخش

جوشن اقبال او تا پشت من دارد قوی

سایه او گر نبودی مدت الله بر سرم

زهی جناب تو والا مکان نعمت والا

ملوک را همه روزه بدرگه تو تنزه

بگوش کوس، غریو بیان فتح شنوده

ز رهروان معانی تو راست سبق ترقی

مرزبان خطه ی اول فلک معزول باد

منشی دیوان ثانی چاکر طغرای توست

مطرب عشرت گه ثالت نشیند توبه کار

خسرو ملک چهارم با جهانی دار و بُرد

خوش گرد چرخ گوش ممالک بدین خطاب

ای چرخ باگشاد خدنکش سپر بنه

ای ملکت طرب که رسیدی به آرزو

ای جود دل شکسته برافراز سر بچرخ

زهی تو روح بخوبی و دیگران همه قالب

رد ای نور سیه کرد ماه سبز عمامه

هزار دیده بره بر نهاده اند به مجمر

که تا به تحفه کی آردنسیم باد سحر گه

رمیده جان سعادت رجوع یافت بقالب

نهاده گوهر اجرام چرخ در دهن مه

بداد خازن هامون همه ذخایر معدن

صبای مجمره گردان چو آه صبح معطر

در تتق ابر شد، باز رخ آفتاب

مهر سیه پیرهن ابر سپید پریش

خانقه صوفیان بر گه ز بس اقحوان

ساغر یاقوت رنگ، لاله چو بر خاک زد