قصاید در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 تافت چو صبح دوُیم شاخ ملمع سلب جرم فلک زیر پای چشمه خور، زیر لب

2 هودج غنچه چنان بند قماط حریر شاخ شکوفه کشان طرف ردای قصب

3 مُهره سیمین حباب ساخته بر نطع آب بیش بها جان خویش کم زده در یک ندب

4 سبزه فکنده بساط بر طرف آبگیر لاله حقه نمای شعبده ی بوالعجب

1 گر مایه گیرد از رخت ای دلبر آفتاب عاشق شود زمانه بصد دل، بر آفتاب

2 هر بامداد گیرد بر بوی روی تو نه کلّه فلک را در زیور آفتاب

3 در رشک جیب تو بدردّ صبح پیرهن از وی چو بامداد بر آرد سر آفتاب

4 تا بوسه ی ز لعل تو بر خویشتن کند دارد هزار کیسه کان پر زر آفتاب

1 وداع و فرقت احباب و یاد عهد شباب دیار عمر امیدم، خراب کرد خراب

2 ز یاد این، رخ زردم در آب گشت غریق ز داغ آن، دل ریشم بر آتش است کباب

3 سرشک، خون روان دل من است ولیک سفید گشتن او را عجایب است عجاب

4 چو بر شود سوی چشمم ز دل، بود چو عقیق فرو چکد، شده مانند لولوی خوشاب

1 ای سالکان راه هوای تو در طلب وی ساکنان کوی رضای تو در طرب

2 هم باده های ناب وصال تو بی غرض هم زخم های تیغ فراق تو بی سبب

3 در سور عشرت تو خوش استاد، کان چو صبح در سوک غیرت تو سیه جا مکان چو شب

4 در گوشه بساط تو از بی بضاعتان با خوش حریف وصل دو کون است یک ندب

1 ای فلک قدر آفتاب جناب مشتری مسند و هلال رکاب

2 کعبه چار رکن دولت و دین که جهان را حریم توست مآب

3 کوه حزمت بذات حمله درنک باد عزمت بطبع حمله شتاب

4 بی قلا وز استشارت تو عقل گم کرده شاهراه صواب

1 به بست شرع سلامت گذار بر سوی نوب برست بحر شریعت ز موج هر آشوب

2 گشاد بهره ی وصل دو شاه یوسف چهر در اشتیاق سبق برده هر دو از یعقوب

3 سلام کرد یکی را، ظفر ز روی خشوع نماز کرد یکی را، فلک بحکم وجوب

4 نهاده سیرت این، پای بر صراط قدیم دریده فکرت آن، پرده بر جمال عیوب

1 آنرا که چار گوشه عزلت میسر است گو نوبه پنج کن، که شه هفت کشور است

2 دل چون زبان طمع بریدی کباب دهر از دل بُبر، که پهلوی ایام لاغر است

3 بگذر ز چرخ طبع که بستان سرای انس برتر ز طاق و طارم این سبز منظر است

4 گر بوی کام هست نه بر هفت مدخنه است ور عقد انس هست نه بر چار گوهر است

1 الحق این جشن، نه جشن است که باغ ارم است ارم از لطف مزاجش به وبا متهم است

2 نقش بند چمنش باد، ز چین لطف است رنگریز ثمرش ماه ز چرخ کرم است

3 دامنش پر زر و سیم است که کان امل است دهنش پر می و میوه است که خلد نعم است

4 خانه روبی است در این بزم به جاروب نسیم پشت گردون چو نکو درنگری زو بخم است

1 آنچه بر من ز دل و دلدار است چون دهم شرح که بس بسیار است

2 گر، تن است، از در او محروم است ور دل است، از بر من آوار است

3 حالش از هر که به پرسم گوید که خبر دارم از او، بر کار است

4 عملی یافت دلم بر در او چیست پر غمزه که آن سالار است