ساقینامهٔ رباعی اهلی شیرازی

1 ساقی تو بمستیی گواه دل من کان دم که ز خود رود دل غافل من

2 جز آرزوی تو در دلم حاصل نیست این بس بود از هر دو جهان حاصل من

1 ای ساقی جان و سرو آزاد کسی چونست که هرگز نکنی یاد کسی

2 دست که به دامن تو ای سرو رسد؟ هم برسد که می‌دهد داد کسی؟

1 ساقی چو ستم غم نه باندازه کند فریاد مرا بلند آوازه کند

2 مردم ز غمت گوشه چشمی بفکن کان نرگس مست جان من تازه کند

1 ساقی نظری که دل ز اندیشه تهیست شیران همه رفتند و سر بیشه تهیست

2 هر شب ز حباب کف زدی شیشه چرخ امروز که دور ما بود شیشه تهیست

1 ساقی قدحی که دل بدریا فکنم چشمی سوی آن نرگس شهلا فکنم

2 ما را سر و تن گر نشود خاک رهت سر پیش سگان و تن بصحرا فکنم

1 ساقی ز ادب مست تو گر دور بود خونش بخورند اگر چه منصور بود

2 گر مست حقیقت است ور مست مجاز بدمست گمان مبر که معذور بود

1 ساقی ز درت نظر نخواهیم گرفت گر هم بکشی حذر نخواهیم گرفت

2 گیرم که ز خاک برنگیری سر ما ما سر ز در تو بر نخواهیم گرفت

1 ساقی که رسد بوصلت از یاری عقل در خواب که بنیدت ز بیداری عقل؟

2 از باده عشق اگر چه بدمستی زاد بد مستی عشق به ز هشیاری عقل

1 ساقی ز اسیران جگر ریش بپرس و احوال مرا از همه کس بیش بپرس

2 بر مسند عیش فارغ از خار غمی این را ز برهنه پای درویش بپرس

1 ساقی اگرت ستم مرادست بگو ور باده به جام عدل و دادست بگو

2 بدمستی اگر گناه خوی بد ماست بدخویی ما بما که دادست بگو