رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 من پیرم اگر کشته شوم از ستمت این کشتن من باد مزید کرمت

2 زان موی سیه سفید کردم ز غمت تا سرخ بخون خود کنم در قدمت

1 در ملک جهان حیات جاوید یکیست در دور فلک ساغر جمشید یکیست

2 کس نسبت یار ما بخوبان نکند خوبان همه ذره اند و خورشید یکیست

1 عمریست که میرود دل اندر ره دوست ذره نبرد راه به منزلگه دوست

2 اهلی بدل مست تو گر نیست امید نومید مباشی از دل آگه دوست

1 بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست شیران همه رفتند و سر بیشه تهیست

2 دوش اینهمه جام می فلک داد بغیر امروز که دور من بود شیشه تهیست

1 ای برهمن آن عارض چون لاله پرست رخسار بتان چارده ساله پرست

2 گر چشم خدای بین نباشد باری خورشید پرست به که گوساله پرست

1 می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت خاک همه را مستی عشق تو سرشت

2 معمور بود بشاهد و باده جهان موعود بود به کوثر و حور بهشت

1 سامان دل از بی سر و سامانی ماست آبادی ملک جان ز ویرانی ماست

2 گر شد دل جمع ما پریشان چه غمست جمعیت ما هم از پریشانی ماست

1 در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست وا مانده بخام طبعی از قدر و بهاست

2 اکسیر چو پخته سازدش زر گردد پس سوز و گداز، کیمیای مس ماست

1 در دیده عقل عاشقی سوختن است جان باختی و حکمت اندوختی است

2 جاهل ز چراغ سوختن می نگرد غافل که در این سوختن افروختی است

1 عشق آب حیات و خضر فرح فالست عشق آینه محول الاحوال است

2 گر جان نبود بشعق شاید بودن من زنده بعشقم اینزمان چل سال است