رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 آدم که جبلی از قضا زلت اوست دارد مرضی که زلت از علت اوست

2 علم نبی این مرض شناسد نه حکیم قانون و شفا شریعت و ملت اوست

1 کس در پی آزار دل افکار مباد وز محنت شهوت دل کس زار مباد

2 در قید فتد سگی که شهوت راند در لذت نفس کس گرفتار مباد

1 آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر وز لب شکری داد بدین خسته جگر

2 چون یاد کنم از آن شکر خواب سحر شیرین شودم مذاق جان بار دگر

1 اهلی هنر و معرفت آموختنی است گر ترک کنی از تو نظر دوختنی است

2 هر شاخ جوان که لایق میوه بود راضی چو بهیز می شود سوختنی است

1 باید دل شه بعفو خواهان باشد میلش بخلاص بیگناهان باشد

2 افکندن صید پیشه شاهین است بخشیدن صید کار شاهان باشد

1 کسری که فلک بمعدلت پروردش بیداد اجل بین که چسان گم کردش

2 ظالم که غبار فتنه انگیخته است تا چشم بهم نی نبینی گردش

1 هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت بی شمع رخت ز سوز دل کس نگداخت

2 بی حسن تو ساده بود لوح دو جهان عشق اینهمه کارخانه از حسن تو ساخت

1 حکمت ز ره دلیل و برهان آموز عرفان ز رموز اهل عرفان آموز

2 خواهی که حدیث بلبلان فهم کنی اول برو و زبان مرغان آموز

1 گر کشته شویم بر تو باری نرسد بر دامن همت تو خاری نرسد

2 گر خاک شود جمله ذرات جهان بر خاطر خورشید غباری نرسد

1 آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست گر شاد کنی دل خرابی هنر است

2 گر گرسنه یی بلقمه یی سیر کنی از خانه کعبه ساختن خوبترست