رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست چشم من مست بر عطای ازلیست

2 هر کس بکسی امیدواری دارد امید من از علی و اولاد علیست

1 آسیب نهان به خرمن ما نرسد جز بار سبو به گردن ما نرسد

2 از منت جامه همچو مجنون رستیم تا دست کسی بدامن ما نرسد

1 در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست از می نبود نیک و بد از عادت و خوست

2 می آتش محض است و چون آتش افروخت در هر چه فتد همان دهد بو که دروست

1 ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت آنست که باشد از غریبان خبرت

2 موقوف کند برحمتت در عرفات تا رحم کنی تو هم به موقوف درت

1 گر رخش هوای دل اسیرت نبود افتی بچهی که در ضمیرت نبود

2 مرکب به نشیب آرزو تیز مران برتاب عنان که بار گیرت نبود

1 زان گرد گنه بذیل عشاق رسد تا رحمت و مغفرت ز خلاق رسد

2 زان روی نگین لعل سازند سیاه تا مهر قبول او به آفاق رسد

1 شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات گوی زنخی چو قطره آب حیات

2 گویند مبین و صبر کن در غم او صبرم نبود که بشنوم این کلمات

1 ای رفته و در دام بلا هشته مرا آتش زده در کشته و نا کشته مرا

2 کی رشته عافیت بدست آرم باز کز زلف تو گم شدست سررشته مرا

1 یک گربه ده و بصد « همی » منصرف است در اصل یکیست این سخن منکشف است

2 از کثرت صفر اگر الف گشت هزار الف راست بصورت و بمعنی الف است

1 ما را ز حسین تشنه چون یاد از هر بن مو هزار فریاد آید

2 آیا فلک این تحملش بود کزو بر آل علی اینهمه بیداد آید