قطعات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 چو کوی محتسب ترکان نشین شد در میخانه در کویش گشادند

2 در میخانه ها هرچند بربست در بسته بروی او گشادند

1 هر پسر را که بود آب رخ از دولت تیغ پیش ارباب نظر چون زر و کش باشد

2 خوش بود گر پسران دست بدارند از ریش تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

1 مرا ملا معین کردنی دوش بدعوت در سرای خویشتن برد

2 ز آش بی نمک مطبخ چی او که او سگ سخت اما کردنی خورد

1 پیر بی دندان ندارد لذتی از هیچ قوت گرچه گردد قوت او هضم و به تن قوت دهد

2 آدمی گر گندم باغ بهشت آرد بدست تا نسازد زیر دندان خرد کی لذت دهد

1 اینهمه جانی که مسکین کوهکن در عشق کند وینهمه سعیی که او برد از پی شیرین که برد

2 خسروست از لعل شیرین مست و او مخمور غم جان سکندر کند و آب زندگانی خضر خورد

1 حال درویش خسته باز مپرس غم دیرینه بازگو چکند

2 چو فلک آتشش بخرمن زد فکر کشت و غم درو چکند

3 هر که در عالمش جوی نبود همه عالم به نیم جو چکند

1 فغان من همه از دست توسن نفس است که خام و سرکش و بدخوی و بدلجام بود

2 بشصت سال ریاضت که دید دید در ره عشق نگشت رام و نخواهد شدن کدام بود

3 چو عود خام کسی را که خامی از ازلست هزار سال بسوزد هنوز خام بود

1 مست خوبان خون خورد از دل بجای می بلی عشق ورزیدن بخوبان خون دل خوردن بود

2 عاشقی شمعیست کافروزد چراغ دل ولی اولش سوز و گداز و آخرش مردن بود

1 به زیر سایه گل خفته لیلی غم مجنون به دشت و در چه داند

2 جفای خار و گرمای بیابان کسی داند که اشتر می‌چراند

1 ماه فروین بطبع تریاک است بیش زهری گزنده تر از مار

2 هر دو در یک زمین همی رویند گه جدا گه قرین چو گل با خار

3 اتفاقا چو ماه فروینی افتد او را به بیش قرب جوار

4 زهر گردد مزاج تریاکش نفع کی ماندش بجز آزار