قطعات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 مسیحا را اگر گویند خاموش نخواهد لب گشودن در سخن باز

2 و گرز آواز ناخوش گون، خر را دهان بندی ز کون آید در آواز

1 هر پسر را که بود آب رخ از دولت تیغ پیش ارباب نظر چون زر و کش باشد

2 خوش بود گر پسران دست بدارند از ریش تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

1 مگو که یاد تو اهلی نمیکند نفسی که ذکر خیر تو تا زنده است میگوید

2 مرنج اگر نرسد جانب تو نامه او که می نویسد و سیلاب گریه میشوید

1 از خوب و زشت دنیا غافل مباش ایدل کاین شاهد از دو رویی سکسار صورت افتاد

2 محبوب دلنوازست هر کس که آدمی روست وانگه که گشت سگرو کس روی او مبیناد

1 می و مطرب همه در بزم یارست مجو ایزاهد از خلوت مگر غم

2 جهنم خلوتست و بزم جنت تو گر جنت نمیخواهی جهنم

1 به شعر فخر مکن راه شاعری مسپر مگر شعار کنی در کلام حق قانون

2 ز سوره شعرا « رب نجنی » اهلی ز سیرت شعرا یتبعهم الغاوون

1 همای همت من آنچنان رمید از خلق که گر بعرش در افتد مجال پروازش

2 ز آفتاب چنان بگذرد هم از دهشت که ذره یی نفتد سایه بر زمین بازش

1 دلا، گر گنج میجویی گدای مرد معنی شود بصورت گر چه از خلق جهان درویش تر باشد

2 ببر از اهل صورت زانکه ناکس مار رنگین است ملامت بیش باشد هر که با او بیش تر باشد

3 چو شاخ گل بهنگام تواضع بر زمین افتاد چو خار آنگه که کار افتد سراسر نیشتر باشد

1 از حق بدعا دین طلب ای خواجه نه روزی کاین رزق مقدر شده از لطف اله است

2 آه سحری کز پی نان است چه باشد؟ فریاد خران هم بهوای جو و کاه است

1 در شعر هر که از پی معنی خاص رفت شیری است که بقوت خود در شکار شد

2 وانکس که خوی کرد که معنی برد ز غیر چو روبه از شکار کسان ریزه خوار شد

3 کم همتی مکن که در فیض بسته نیست کس ناامید کی ز در کردگار شد