قطعات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 خودستایی عیب درویشان بود لیک اگر پرسی ز فضل اندوزیم

2 سامری در پیش من گوساله ایست کزید بیضاست سحر آموزیم

3 عیسی ام در نطق و از تجرید نیست سوزنی تا چاک دامان دوزیم

4 با هنر حرمان عجب داغیست سخت ای فلک تا کی بحرمان سوزیم

1 اینهمه جانی که مسکین کوهکن در عشق کند وینهمه سعیی که او برد از پی شیرین که برد

2 خسروست از لعل شیرین مست و او مخمور غم جان سکندر کند و آب زندگانی خضر خورد

1 گر کسی از عشق صورت جان گدازد چون هلال آفتاب حسن معنی حلقه اش بر در زند

2 تا تو نگدازی چو زر در بوته عشق مجاز کی شه عشق حقیقت سکه ات بر زر زند

1 دیده باشی برای دفع گزند صورتی خوش که بر سر خشتست

2 شکل ناکس همان صفت دارد صورتی خوب و معنیی زشتست

1 کسی بکعبه رود کز صفای سینه پاک سر نیاز نهد کعبه را سجود کند

2 تو خودپرستی و مست از غرور اگر روزی سجود کعبه کنی کعبه را چه سود کند

1 بدو نیک و شاه و گدای و ملک همه بندگانند بیگانه کیست

2 یکی را جهان میدهی سر بسر یکی را جوی نیست چندانکه زیست

3 یک قاف تا قاف خوان می کشد یکی بهر یک لقمه نان خون گریست

4 چو قسمت بوفق عدالت بود نمیدانم افراط و تفریط چیست

1 کشته همت مردان بر مقصود دهد زانکه باران گرم بر سرما دمبدم است

2 هر قصوری که بود از کمی همت ماست ورنه از ابر کرم رحمت حق را چه کم است

1 بغیر حق، دل اهلی ز هرچه لذت یافت بذات حق که در آخر تمام زحمت بود

2 ز بعد مستی عیش از غبار غم دانست که زحمت همه عالم بقدر لذت بود

1 کسی که سر بدر آرد ز روزن هستی نگاه کن بدو نیکش که هر دو موجودست

2 گر آفتاب سعات برو نظر نظر دارد همیشه همدم اقبال و بخت مسعودست

3 وگر ز پرتو خورشید بخت شد محروم چو سایه تا بابد تیره روز و مردودست

4 مکوش بیهده راضی بقسمت خود باش که قسمت ازلی هر چه شد همان بودست

1 دم عیسی که می خرد امروز چو خران رخت خوب میباید

2 هنر و فضل در جهان به جوی طالع و بخت خوب میباید