قطعات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 دم عیسی که می خرد امروز چو خران رخت خوب میباید

2 هنر و فضل در جهان به جوی طالع و بخت خوب میباید

1 کسی بکعبه رود کز صفای سینه پاک سر نیاز نهد کعبه را سجود کند

2 تو خودپرستی و مست از غرور اگر روزی سجود کعبه کنی کعبه را چه سود کند

1 عارف عیسی نفس نام و نشان گم میکند کافت اندر شهرت و در صحبت مردم بود

2 عالم خوش خلق دایم بر سفیهی هرزه گوست چون مگس جوشی که بر کون خر بی دم بود

1 کسی که صاحب عقل است هوشیار بود همیشه خاطر شاعر به جان نگه دارد

2 زبان تیز و دل نازکی است شاعر را نگاه دار دلش تا زبان نگه دارد

1 کلک اهلی همچو مژگانش در افشان دایم است این نه بهر آن بود کو صاحب دفتر شود

2 صد هزاران قطره بارد همچو ابر نوبهار بر امید آنکه باشد قطره‌ای گوهر شود

1 تمام لذت عالم چو دانه و دام است خوش آن هما که بدین دام رو نمیآرد

2 چو طایر فلک آزاده از بلا مرغیست که سر بخرمن عالم فرو نمی آرد

1 مرغان عرش بر سر طوبی نشسته اند چون مرغ دل اسیر هوی و هوس نی اند

2 ما همچو مرغ خانه ببند کسان اسیر آزاده آن کسان که گرفتار کس نی اند

1 ایکه گویی که بحسن سخن من اهلی اضطرابی ننمود و لب تحسین نگشود

2 بخدایی که مرا گنج معانی داده ست که بسرمایه کس همت من نیست حسود

3 لیکنم دیده و دل جان سخن می طلبد چکنم صورت بیجان دلم از کف نربود

4 گر تو نقشی بنمایی که دل از کف ببرد کافرم گر نکنم پیش تو صد بار سجود

1 جوان معرکه نادیده یی و میگویی که پیش بازوی من شیر بیشه سست بود

2 گهی که بر تو کند حمله شیر از سر خشم اگر ز جا نروی دعویت درست بود

1 در شعر هر که از پی معنی خاص رفت شیری است که بقوت خود در شکار شد

2 وانکس که خوی کرد که معنی برد ز غیر چو روبه از شکار کسان ریزه خوار شد

3 کم همتی مکن که در فیض بسته نیست کس ناامید کی ز در کردگار شد