قطعات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 مگو که یاد تو اهلی نمیکند نفسی که ذکر خیر تو تا زنده است میگوید

2 مرنج اگر نرسد جانب تو نامه او که می نویسد و سیلاب گریه میشوید

1 نرگسش زان زبان چو سوسن نیست که به سیم و زرش نیاز بود

2 دست کوته کن و زبان بگشا دست کوته زبان دراز بود

1 اگر غمی رسد از دهر شاد باش ایدل که غم نشانه شادیست هر کرا دادند

2 چو شادیی رسد از غم مباش غافل هم چرا که شادی و غم هر دو توأمان زادند

1 بغیر حق، دل اهلی ز هرچه لذت یافت بذات حق که در آخر تمام زحمت بود

2 ز بعد مستی عیش از غبار غم دانست که زحمت همه عالم بقدر لذت بود

1 یار از آیینه نقش خود را دید زان در آیینه بیش می نگرد

2 من در او بینم او در آیینه هر کسی نقش خویش می نگرد

1 ذره خاکی که دست قدرت او را برگرفت آدم از سیر و سلوک و گردش اطوار شد

2 قطره آبی ز دریا برد ابرش در هوا چو بدریا باز آمد گوهر شهوار شد

1 بترس از غیرت سلطان عشق ای آنکه می پرسی که بر خاک زمین دایم چرا افلاک میگردد

2 به سر میشد ز مغروری زد او را عشق یک سیلی که شد رویش کبود و تا ابد بر خاک میگردد

1 گر کسی از عشق صورت جان گدازد چون هلال آفتاب حسن معنی حلقه اش بر در زند

2 تا تو نگدازی چو زر در بوته عشق مجاز کی شه عشق حقیقت سکه ات بر زر زند

1 به نیک و بد مشو ایخواجه غمگین هم که در جهان همه چیزی ز حال میگردد

2 بیک دو هفته نگه کن که از تقلب دور هلال مه شود و مه هلال میگردد

1 زندگی شاخی است سبز و با رفیقان است خوش هر که ماند بی رفیقان شاخ بی برگی بود

2 با فراق دوستان یارب خضر چون زنده است زندگی بیدوستان هر ساعتی مرگی بود