قطعات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 ای لییمان چه میگویید عیب مزبله زانکه در اصل است خاک او همان خاک شما

2 گر ملوث گشته، اوث او نه از بطن خودست ظاهرش آلوده گشت از باطن پاک شما

1 چند مردم بکشی رسم بزرگی آنست که گنه بینی و از غایت احسان بخشی

2 سهل باشد چو اجل جان ستدن از هر کس سعی آن کن که مسیحا شوی و جان بخشی

1 تخم کرم فشان تو درین خاکدان که مرد یکجو کرم به است ز صد خرمن زرش

2 گنج زرش چه سود کسی کو کریم نیست قارون اگر بخیل بود خاک بر سرش

1 به نیک و بد مشو ایخواجه غمگین هم که در جهان همه چیزی ز حال میگردد

2 بیک دو هفته نگه کن که از تقلب دور هلال مه شود و مه هلال میگردد

1 آصفا، من زر از عسس ببرات چون ستانم تو باش خود قاضی

2 از عسس خانه ام خلاصی ده که بجرمانه هم شدی راضی

1 مست خوبان خون خورد از دل بجای می بلی عشق ورزیدن بخوبان خون دل خوردن بود

2 عاشقی شمعیست کافروزد چراغ دل ولی اولش سوز و گداز و آخرش مردن بود

1 ایکه گویی که بحسن سخن من اهلی اضطرابی ننمود و لب تحسین نگشود

2 بخدایی که مرا گنج معانی داده ست که بسرمایه کس همت من نیست حسود

3 لیکنم دیده و دل جان سخن می طلبد چکنم صورت بیجان دلم از کف نربود

4 گر تو نقشی بنمایی که دل از کف ببرد کافرم گر نکنم پیش تو صد بار سجود

1 آنشب که محمد سوی معراج برآمد بنگر که کمال نظرش تا بچه حد دید

2 زد عقده هستی گره میم در احمد شد عقده گشا احمد و فی الحال احد دید

3 در دیدن این واقعه پرسش مکن از غیر کآنجا که نظر کرد محمد همه خوردید

1 یارب بگیر دست من پیر ناتوان کز دست عمر گرانمایه شده تباه

2 موی سیاه را بعبث کرده ام سفید روی سفید را بگنه کرده ام سیاه

1 دختر مرده شوی را امسال که ز گلگونه چهره رنگین است

2 مرو از ره به سرخی رویش که همان مرده شوی پارین است