قطعات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 گنج سخنم مایه ندزدم چو حریفان در مال کسان میل بدین پایه حرام است

2 ما را که خدا داده بود چشمه حیوان دریوزه آب از در همسایه حرام است

1 بغیر نامه و پیغام بی نشانان را کتابتی است نهانی که از ریا دور است

2 صفای همت باطن که عالم افروزد که حسن حرف زبانی چراغ بی نور است

1 گرچه دولت توان به صحبت یافت من و عزلت که عافیت با اوست

2 عاقبت عافیت بکار آید عافیت جو که عاقبت با اوست

1 چه اختیار کسی را ز عاشقان گر یار یکی بلطف بخواند و یکی ز چشم انداخت

2 ببزم شاه دو عودست و هر دو دارد دوست یکی بسوخت در آتش یکی بلطف نواخت

1 بدو نیک و شاه و گدای و ملک همه بندگانند بیگانه کیست

2 یکی را جهان میدهی سر بسر یکی را جوی نیست چندانکه زیست

3 یک قاف تا قاف خوان می کشد یکی بهر یک لقمه نان خون گریست

4 چو قسمت بوفق عدالت بود نمیدانم افراط و تفریط چیست

1 از حق بدعا دین طلب ای خواجه نه روزی کاین رزق مقدر شده از لطف اله است

2 آه سحری کز پی نان است چه باشد؟ فریاد خران هم بهوای جو و کاه است

1 هر که در معنی است حرفی بیش در حقیقت مقام او بالاست

2 چشم با چشمه نسبتی دارد لیکن اندر میان تفاوتهاست

1 نفس مدعی که کون خر است همه شورست و هیچ سوزش نیست

2 روحبخشی مسیح داند و بس کون خر غیر عر و گوزش نیست

1 کسی نزاری مجنون کجاست در عالم به زور نیز چو فرهاد مرد کاری نیست

2 ببین که هر دو چه دیدند پس مراد ز دوست بطالع است سعادت به زور و زاری نیست

1 تا ابد امید آزادیش نیست هر که او در دام شهوت مبتلاست

2 بگذر از شهوت که پیران گفته اند هر که در شهوت فرو شد برنخاست