شکر خدا که مژده راحت فرا رسید از اهلی شیرازی قصیده 36
1. شکر خدا که مژده راحت فرا رسید
آن ارزو که داشت دل ما بما رسید
سفیده دم که صبا بوی مشگ ناب کند از اهلی شیرازی قصیده 37
1. سفیده دم که صبا بوی مشگ ناب کند
شمیم گل دل ریش مرا خراب کند
گر مرغ دل ز مزتبه بر آسمان رسد از اهلی شیرازی قصیده 38
1. گر مرغ دل ز مزتبه بر آسمان رسد
وز آسمان بپایه معراج جان رسد
تنم زبانه آتش ز سوز جان دارد از اهلی شیرازی قصیده 39
1. تنم زبانه آتش ز سوز جان دارد
چه حاجت است بگفتن که خود زبان دارد
چو قتل اهل دل از غمزه تیر یار کند از اهلی شیرازی قصیده 40
1. چو قتل اهل دل از غمزه تیر یار کند
مرا هلاک به شمشیر انتظار کند
المنه لله که شب هجر سر آمد از اهلی شیرازی قصیده 41
1. المنه لله که شب هجر سر آمد
خورشید من از مشرق مقصود برآمد
واحسرتا که دیده ز حسرت پر آب شد از اهلی شیرازی قصیده 42
1. واحسرتا که دیده ز حسرت پر آب شد
در ماتم حسین علی دل کباب شد
چنین که سر بفلک سرو قد یار کشد از اهلی شیرازی قصیده 43
1. چنین که سر بفلک سرو قد یار کشد
ز عاشقش چه خبر گر فغان زار کشد
بهار آمد و نخل روان ز عالم شد از اهلی شیرازی قصیده 44
1. بهار آمد و نخل روان ز عالم شد
بهار خرم عالم خزان ماتم شد
از جهان رفت آنکه مانندش درین عالم نبود از اهلی شیرازی قصیده 45
1. از جهان رفت آنکه مانندش درین عالم نبود
شاه میداند که هرگز مثل او آدم نبود
سلطان روم حمله چو بر خیل زنگ کرد از اهلی شیرازی قصیده 46
1. سلطان روم حمله چو بر خیل زنگ کرد
زد افتاب تیغ و زمین لاله رنگ کرد
شنید گوش من از هاتفی شب دیجور از اهلی شیرازی قصیده 47
1. شنید گوش من از هاتفی شب دیجور
که ای بخواب طرب خفته در سرای سرور