شاه روشندل که ریزد خون از اهلی شیرازی قصیده 25
1. شاه روشندل که ریزد خون دشمن بهر دوست
قرص خورشید فلک بهر کمر شمشیر اوست
...
تبارک الله از خیمه این از اهلی شیرازی قصیده 26
1. تبارک الله از خیمه این چه بستانست
که در نظاره او چشم عقل حیران است
...
شاهی که چرخ حلقه بگوش از اهلی شیرازی قصیده 27
1. شاهی که چرخ حلقه بگوش از کمان اوست
روی زمین به پشت کمان از امان اوست
...
آن گوهر پاکیزه که از دیده از اهلی شیرازی قصیده 28
1. آن گوهر پاکیزه که از دیده ما رفت
در خاک فرو رفت مگر ورنه کجا رفت
...
آه ازین گردون دون کزوی از اهلی شیرازی قصیده 29
1. آه ازین گردون دون کزوی کسی دلشاد نیست
داد کز بیدار او هرگز دلی آزاد نیست
...
این چه روح افزا شراب و از اهلی شیرازی قصیده 30
1. این چه روح افزا شراب و این چه سیمین ساغرست
چشمه خضرست یا آیینه اسکندرست
...
ساقیا جام تو از آب حیاتش از اهلی شیرازی قصیده 31
1. ساقیا جام تو از آب حیاتش چه کم است
می حیات ابد و ساغر می جام جم است
...
آن مبدعی که چشمه نطق از از اهلی شیرازی قصیده 32
1. آن مبدعی که چشمه نطق از زبان گشاد
قفل در سخن بکلید زبان گشاد
...
صبح سعادت دمید حق در دولت از اهلی شیرازی قصیده 33
1. صبح سعادت دمید حق در دولت گشاد
پرتو مهر علی بر همه عالم فتاد
...
منت ایزد را که صنع او ز از اهلی شیرازی قصیده 34
1. منت ایزد را که صنع او ز گل خار آورد
خاک ما از قطره آبی پدیدار آورد
...
تا خلافت بر بنی آدم ز حق از اهلی شیرازی قصیده 35
1. تا خلافت بر بنی آدم ز حق تفضیل شد
سکهٔ دولت به نام شاه اسمعیل شد
...