قصاید در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 بحری که دلش منبع اسرار نهان است شطاع جهان شیخ بحق روز بهان است

2 آن گلبن تحقیق که در مشرب عذبش صد جوی ز سر چشمه توحید روان است

3 آن طرفه عروسان که پس پرده غیبند از کشف عرایس همه بر خلق عیان است

4 گر مرده رسد بر در او زنده شود باز او عیسی جانبخش و درش عالم جان است

1 این چه فرخنده خیمه این چه سر است آسمانی است کز زمین برخاست

2 خانه راحتست و مامن عیش کعبه خلق یا بهشت خداست

3 میخش از شاخ طوبی است و سزد که طنابش ز گیسوی حور است

4 همه طرحش خیال خاص بود به از این در خیال نایدر راست

1 این همایون خیمه یارب روضه‌ای از جنت است یا نموداری مگر از کار گاه قدرت است

2 همچو طاوس فلک در جلوه حسن است از آن سایه گستر بر زمین همچون همای دولت است

3 بر زمین هر سو بصد میخ و طنابش بسته اند ورنه بر گردون پرد از بسکه عالی رتبت است

4 بارگاه اینچنین عرشیست بر روی زمین سدره گر باشد ستونش منتهای قدرت است

1 یارب اینخیمه یا گلستان است یا نمودار چرخ گردان است

2 دوخت نرگس بنقش او دیده یا در او چشم خلق حیران است

3 گرد این خیمه بین که از حشمت اطلس چرخ عطف دامان است

4 منزل دوست شد چو خیمه دل زین طنابش زرشته جان است

1 شاه روشندل که ریزد خون دشمن بهر دوست قرص خورشید فلک بهر کمر شمشیر اوست

2 شاه اسماعیل حیدر آنکه در روز مصاف تیغ او بهر خلاف از اژدها برکند پوست

3 موج گوهرچین بود بر روی تیغش از غضب زانکه با دشمن چو بحر از اصل گوهر تندخوست

4 هرکه رویش دید داند کز کدامین گوهرست پاکی گوهر چو تیغش روشن از روی نکوست

1 تبارک الله از خیمه این چه بستانست که در نظاره او چشم عقل حیران است

2 بگلستان چه زنی خیمه طرب ساقی بیار باده که این خیمه خود گلستان است

3 نه خیمه است که باغ گل از صفاست ولی گل همیشه بهارست و باغ رضوان است

4 صبا ز گلشن او برگ گل به جنباند از این سبب ز صبا برگ گل پریشان است

1 شاهی که چرخ حلقه بگوش از کمان اوست روی زمین به پشت کمان از امان اوست

2 سهم السعادتی که قرین ظفر بود در قبضه کمان سعادت قران اوست

3 زاغ کمان اوست همایی که از شرف پرواز طایر فلک از آشیان اوست

4 از روی امتحان بفلک گر کمان کشد نارنج مهر و مه هدف امتحان اوست

1 آن گوهر پاکیزه که از دیده ما رفت در خاک فرو رفت مگر ورنه کجا رفت

2 آه از ستم دهر که آن گلبن از ین باغ ناچیده گل عیش بصد خار بلا رفت

3 سروری بنگارید بسنگ سرخاکش کاین سر و قدی بود بر باد فنارفت

4 چون همت او عالم فانی نپسندید پا بر سر عالم زد و در ملک بقارفت

1 آه ازین گردون دون کزوی کسی دلشاد نیست داد کز بیدار او هرگز دلی آزاد نیست

2 سر و نازی گر بر آردهم خود از بیخش کند هیچ کار چرخ بی بنیاد بر بنیاد نیست

3 بسکه از مرگ جوانان خانه ویران میکند در کهن دیر جهان یک خانه آباد نیست

4 گر چه ازدیاد کسی هرگز نشد بیداد او اینچنین ظلمیکه کرد انبار کسرا کسرا یاد نیست

1 این چه روح افزا شراب و این چه سیمین ساغرست چشمه خضرست یا آیینه اسکندرست

2 جوهر روح است یا گیتی نما بگداختند شیره جان است در وی یا می جان پرورست

3 نقش خط گرد لبش دل میبرد از دست خلق همچو آن خطی که بر گرد دهان دلبرست

4 بر سواد دیده دارد چون سواد نام شاه از سواد دیده روشندلان روشن ترست