غزلیات در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 نادیده چنان مست تمنای تو گشتم کاول قدم از عمر گرانمایه گذشتم

2 اندر طلب روی تو در دوزخ محنت چون عابد گریان پی نادیده بهشتم

3 حسن تو چنان کوس طرب کوفت در آفاق کز بام درافتاد به غوقای تو طشتم

4 خاک رهت از خون بصر گل کنم امروز کز این گل پاکیزه سر شیشه سرشتم

1 رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برده‌اند خار ما خوردیم و ایشان گُل به دست آورده‌اند

2 نی غلط گفتم که آن دزدان بی‌ناموس و ننگ خون دل‌ها خورده، آرام دل ما برده‌اند

3 طالبان عدل و قانون را ز مرگ اندیشه نیست از برای آنکه آب زندگانی خورده‌اند

4 هرکه در جرگ فداکاران نیاید در شمار عارفانش در حساب عاقلان نشمرده‌اند

1 زبان ناطقه کوته کن ایشکسته قلم سیاه باش و خمش باش و سرنگون و دژم

2 هنر مجوی که در شرق شد جهان تاریک سخن مگوی که در شرق شد هوا مظلم

3 مخوان حدیث که شد کاخ عقل و دین ویران مران چکامه که شد کار شاعری درهم

4 فغان ز کوشش استاد و آرزوی پدر دریغ از آن همه رنج فزون و راحت کم

1 اندرین همسایگی دانم یکی مردی کهن روز و شب با جفت خود پرخاشجوی اندر سخن

2 هرچه زن گوید خلاف آن کند پیوسته شوی و آنچه شو خواهد بعکس آن کند همواره زن

3 زن برغم شو شب نوروز را گوید که هین روز عاشوراست باید بر دریدن پیرهن

4 وز لجاج زن بروز روزه شو گوید بعمد لیلة الفطر است باید باده نوشم در چمن

1 مرد چو باشد به وقت کار هراسان مشکل گردد ورا به دیده هر آسان

2 عزم درست و دل قویت چو باشد کوه توانی همی بسفت به پیکان

3 باید دل ساخت ز آهنی که نگردد دستخوش امتحان و آژده سوهان

4 مشت چو سندان اگر نداری هرگز می نتوانی نواخت مشت بسندان

1 دوش بدرالدوله را بوس از جبین برداشتم با مژه از چهره خوی از زلف چین برداشتم

2 دست اندر عروة الوثقای زلفش آختم وز کمند گیسویش حبل المتین برداشتم

3 پرده شرم از نگار مهربان یکسو زدم برقع ناز از جمال نازنین برداشتم

4 تا دو دستم بند شد بر گوشه دامان او دست از دامان خیرالمرسلین برداشتم

1 چمن از سبزه شد کان نشابور درخت از گل چو شادروان شاپور

2 یکی از دلکشی چون تخت خاقان یکی از روشنی چون تاج فغفور

3 زمین را کیسه پر یاقوت و مرجان هوا را آستین پر مشک و کافور

4 یکی نیکوتر از رخسار غلمان یکی خوشبوتر از پیراهن حور

1 از دستبرد چرخ شنیدم که ناگهان آسیب و درد یافته پای خدایگان

2 ای شهریار عادل و دارای دادبخش ای شهسوار باذل و میر جهان ستان

3 تو پا بچشم چرخ نهادی از آن سبب آسیب دید پای تو از چشم فرقدان

4 یا خواست آسمان که ببوسد رکاب تو شد خسته پایت از اثربوس آسمان

1 باست و قاف محاکم قضیب استیناف چنان سپوخت که دیگر نه است ماند و نه ناف

2 نشان عدل چه جوئی در این دو سر قافان که زین شهپر سیمرغ شد به قله قاف

3 وزیر زیر لحاف از هوی سخن گوید اگر چه حق نتوان گفت جز بزیر لحاف

4 غلاف . . . من است این وزیر دون پلید که تیغ حق را پنهان کنند درون غلاف

1 چون کواکب تابع برج است دارالملک ایران وندرین برج است واله هوش برنایان و پیران

2 هر کجا حصنی است استحکام آن از برج باشد حصن ایران شد ز استحکام برج امروز ویران

3 برج ما گاهی بترکی باشد و گاهی به تازی برج ترکی زان ملت برج تازی از وزیران

4 هر وزیری سازد اندر سایه هر برج باغی ایمن از سرمای تشرین ماه و گرمای جزیران