رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 هرچند که گویند به من پیوست صد شکر که لطف تو همان است که هست

2 آری همه راهی نتوان بست اما راهی که زدل بدل بود نتوان بست

1 آن چشم که فتنه دل و دین باشد دانی ز چه روی خواتش آیین باشد

2 نزدیک بود به صبح پیشانی تو نزدیک به صبح خواب شیرین باشد

1 در عالم تنگ عرصه سفله نهاد سر بر زانو بنفشه سان باید داد

2 گردون دونست روی او نتوان دید گیتی تنگست راست نتوان ایستاد

1 چون دور کنم رقیب رازان ناپاک از الفت دیگریم سازد غمناک

2 ماننده گل که گر نسیم سحرش از خار جدا کند نشیند با خاک

1 تا یار سیه بیهوش چو بخت من شد بخت سهیم رشک من روشن شد

2 رو پاک سیاه است بر اطراف رخش یا آن که شبم به روز آبستن شد

1 آن شوخ که عشق سهل کاری پنداشت عاشق شد و غم بر من و بر خویش گماشت

2 پروای دل کسی اگر کی دارد آن کو دل خود نگاه نتواند داشت

1 ز آن طره که ینست آن که زو هست ایمن جان و دل و دین باخته بنشست ایمن

2 معلومم شد که این دروغ است که هست از راهزن و دزد و تهی دست ایمن

1 زلف و رخ یار مبتلا داشت مرا هر یک مفتون خویش پنداشت مرا

2 آخر زلفش دراز دستی فرمود وز سایه به آفتاب بگذاشت مرا

1 دی توبه به امر دوستی بشکستم وامروز بتوبه کردن از غم رستم

2 چون عضو شکسته ی که بد بسته شود بشکستم توبه را و از نو بستم

1 تا روشن شد دیده ام از رقعه دوست چون غنچه ز خرمی نگنجم در پوشت

2 جبریل امین آمده یا قاصد یار این رقعه آیه رحمت است یار رقعه ی دوست