رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 بی روی تو جان محنت اندوز مباد عالم بی آن شمع شب افروز مباد

2 روی تو به روز ماند از نیکویی اما به روز من که آن روز مباد

1 گر زان که فلک اهل دلی نگذارد وان را بگذارد که کسان آزارد

2 چندان عجبی نیست فلک غربالی است غربال نخاله را نگه میدارد

1 خورشید من آن جهان به رویش روشن هردم جایی کند چو خورشید وطن

2 مردم همه از گردش گردون نالند وز گردش آفتاب می نالم من

1 افسوس که از کنار من یاری رفت بر چشم من از چشم بد آزاری رفت

2 تا رنج کناره کردنش می جستم فرمود خرد گلی ز گلزاری رفت

1 دل سیر شد از تو خوب رویی می خواست بیهوده مرنج از تو نکویی می خواست

2 زنهار تو هم رقیب را نیکودار حسن چو تویی عشق چو اویی می خواست

1 چون کار تو دل شکستن من باشد گفتم هنگام باز رستن باشد

2 کی دانستم که دل بچینی ماند پیوستن او فزع شکستن باشد

1 از دیده ی من چو دل برون می افتد عالم بر روی موج خون می افتد

2 دانی ز چه در عشق تو رسوا گشتیم تنگست دلم شوق برون می افتد

1 شوخی که کنون دوری من نپسندد ترسم آخر کمر به دوری بندد

2 چو شعله آتشی که در هیمه فتد چون سوخت مرا به دیگری پیوندد

1 مشک است به گرد نقطه پرگارت وز خوی شبنم نشسته بر رخسارت

2 با ساحر چشم دود بنمود و به خار از آب لبان و آتش رخسارت

1 ای خواجه مکن فخر به مال دگری عیب ست توانگری به مال دگری

2 چون تیر نشسته خواهمت دید به خاک زنهار دگر مپر به بال دگری