رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 هرچند که عمر مایه ناز آمد از عمر عزیز یار ممتاز آمد

2 چون عمر گذشت برنمیگردد یار صد بار گذشت بر من و باز آمد

1 شوخی که جفا به از وفا میداند گویند که حال دل ما میداند

2 من از دلش این گمان ندارم دیگر سرّ دل هر بنده خدا میداند

1 دونی دو که مردهای بنگ و برشند وز نشاء بنگ دایم اندر عرشند

2 در خانه مگو بنگ ندارند ایشان کانجا شب و روز قرض خواهان فرشند

1 مرغ دل من هم به رو هم بال افکند حال تو دل مرا بدین حال افکند

2 بس بود برای بردن دل، چشمت از بهر چه خال را بدنبال افکند

1 تا جان تو عزم رفتن از تن نکند در سینه خیال یار مسکن نکند

2 تا شب نشود روز تو عاشق نشوی در روز کسی چراغ روشن نکند

1 عاشق باید که از طلب ننشیند وز هرچه نه یار دامن اندر چیند

2 جای تو بود دیده به خوابش ندهم چون دوست به جای دوست دشمن بیند

1 جمعی که ثنات رایگان میگویند مغرور مشو که از زبان میگویند

2 هستند چو کوه در خوش آمدگویی هر چیز که گفتی تو همان میگویند

1 گر تیرگی روز من غم فرسود زانست که نورش برخ یار فزود

2 برد از شب من نیز درازی زلفش بس چون شبم آنچنان درازست که بود

1 ای آن که تو را میل به گلزار بود دانی که چرا گل همه رخسار بود

2 یعنی که مرا مبو که معشوقان را از عاشق خویش روی در کار بود

1 ای آن که تو را مدار بر زور بود گر معنی من بری کجا دور بود

2 از بس که حریص شهرتی میخواهی پیش از گفتن شعر تو مشهور بود