شوخی که مرا درگه از ابوالحسن فراهانی رباعی 61
1. شوخی که مرا درگه و بیگه سوزد
صد بارم اگر سوخت دگر ره سوزد
...
آن تازه نهال چند از ابوالحسن فراهانی رباعی 62
1. آن تازه نهال چند سرکش باشد
وز گریه زار من مشوش باشد
...
چون کار تو دل شکستن از ابوالحسن فراهانی رباعی 63
1. چون کار تو دل شکستن من باشد
گفتم هنگام باز رستن باشد
...
تا کی رخم از گلاب از ابوالحسن فراهانی رباعی 64
1. تا کی رخم از گلاب گلگون باشد
دل برکندم چند جگر خون باشد
...
آن چشم که فتنه دل از ابوالحسن فراهانی رباعی 65
1. آن چشم که فتنه دل و دین باشد
دانی ز چه روی خواتش آیین باشد
...
آن را که به ایزد از ابوالحسن فراهانی رباعی 66
1. آن را که به ایزد سر و کاری باشد
رنجش از خلق سخت کاری باشد
...
هر روز دلم را اسیر از ابوالحسن فراهانی رباعی 67
1. هر روز دلم را اسیر خالی باشد
وز عشق توام بدل خیالی باشد
...
عاشق شب وصل یار از ابوالحسن فراهانی رباعی 68
1. عاشق شب وصل یار هم درد کشد
بار غم چرخ ناجوانمرد کشد
...
تا یار سیه بیهوش از ابوالحسن فراهانی رباعی 69
1. تا یار سیه بیهوش چو بخت من شد
بخت سهیم رشک من روشن شد
...
شوخی که دلش داغ از ابوالحسن فراهانی رباعی 70
1. شوخی که دلش داغ دل گلشن شد
زینش چه که رخت او چو بخت من شد
...
هرچند که عمر مایه از ابوالحسن فراهانی رباعی 71
1. هرچند که عمر مایه ناز آمد
از عمر عزیز یار ممتاز آمد
...
شوخی که جفا به از از ابوالحسن فراهانی رباعی 72
1. شوخی که جفا به از وفا میداند
گویند که حال دل ما میداند
...