رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 افسوس که از کنار من یاری رفت بر چشم من از چشم بد آزاری رفت

2 تا رنج کناره کردنش می جستم فرمود خرد گلی ز گلزاری رفت

1 دل رویش را رشک نگارستان گفت چشمانش را فتنه ترکستان گفت

2 گفتم دهنش گفت ازین هیچ مپرس کاین سر مگوست هیچ ازین نتوان گفت

1 آن میر که خویش را کلامی می گفت درسی دو برای دوسه عامی می گفت

2 اعجاز ازو دیده ام از من بشنو در حاشیه درس شرح جامی میگفت

1 دانی زچه شد و قف تعرض جانت دندان نشکستند سخن دامانت

2 دانند که وقت شعر خواندن شکنند از شعر کلوخ چین خود دندانت

1 هرچند پسر مرتبه عالی افتاد بی بندگی پدر کجا یافت مراد

2 کم عمری ابر را همین است سبب کز دریا ز او و برزخ وی افتاد

1 در عالم تنگ عرصه سفله نهاد سر بر زانو بنفشه سان باید داد

2 گردون دونست روی او نتوان دید گیتی تنگست راست نتوان ایستاد

1 بی روی تو جان محنت اندوز مباد عالم بی آن شمع شب افروز مباد

2 روی تو به روز ماند از نیکویی اما به روز من که آن روز مباد

1 تنها نه به خون این دل مفتون خسبد آن گونه که نه از دست تو در خون خسبد

2 باشد مثلی که خون بخسبد یارب در طره چون شبت دلم چون خسبد

1 از دیده ی من چو دل برون می افتد عالم بر روی موج خون می افتد

2 دانی ز چه در عشق تو رسوا گشتیم تنگست دلم شوق برون می افتد

1 آن شوخ که دل ز مهر و مه میدزدد دل از بر شیخ و خانقه میدزدد

2 دزدیده دل خلق و به دزدیده نگاه و اکنون از خویش هم نگه میدزدد