از دیده ی من چو دل از ابوالحسن فراهانی رباعی 49
1. از دیده ی من چو دل برون می افتد
عالم بر روی موج خون می افتد
آن شوخ که دل ز مهر از ابوالحسن فراهانی رباعی 50
1. آن شوخ که دل ز مهر و مه میدزدد
دل از بر شیخ و خانقه میدزدد
شوخی که کنون دوری از ابوالحسن فراهانی رباعی 51
1. شوخی که کنون دوری من نپسندد
ترسم آخر کمر به دوری بندد
گر زان که فلک اهل از ابوالحسن فراهانی رباعی 52
1. گر زان که فلک اهل دلی نگذارد
وان را بگذارد که کسان آزارد
هرچند دلم غم تو از ابوالحسن فراهانی رباعی 53
1. هرچند دلم غم تو خون میبارد
او شوق وصال را فزون میبارد
بیچاره دلم راه از ابوالحسن فراهانی رباعی 54
1. بیچاره دلم راه به کاری نبرد
راهی بسر کوه نگاری نبرد
روزم به غم و شبم از ابوالحسن فراهانی رباعی 55
1. روزم به غم و شبم به شب میگذرد
این عمر عزیز من عجب میگذرد
افسوس که بخت بد از ابوالحسن فراهانی رباعی 56
1. افسوس که بخت بد کم اقبالی کرد
هر روز شبی و هر شبم سالی کرد
در سینه ز جوش خون از ابوالحسن فراهانی رباعی 57
1. در سینه ز جوش خون دل دردا مرد
زآن روز که زاده بود در خون تا مرد
آن چشم که خون خلق از ابوالحسن فراهانی رباعی 58
1. آن چشم که خون خلق در خواب خورد
کی سیر ز خون دل احباب خورد
ای آن که غمت بدهر از ابوالحسن فراهانی رباعی 59
1. ای آن که غمت بدهر شور اندازد
روی تو بر آفتاب نور اندازد
چون بر رخت آن زلف از ابوالحسن فراهانی رباعی 60
1. چون بر رخت آن زلف پریشان لرزد
در سینه ما دل طپد و جان لرزد