رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 هرچند که گویند به من پیوست صد شکر که لطف تو همان است که هست

2 آری همه راهی نتوان بست اما راهی که زدل بدل بود نتوان بست

1 جز علم و عمل که همدم روز جزاست چون نور مهست عاریت هرچه تراست

2 بر عاریه دل منه که رسوا گردی به دری که هلال آگشت انگشت نماست

1 حوری که به زعم او چو او نایاب است زیباتر از آفتاب عالم تاب است

2 میگفت کسی چو غنچه دارم حق است غنچه است ولیک غنچه سیراب است

1 آن غنچه که عالمی ازو در تاب است در گلشن یزد مثل او نایاب است

2 پژمرده بود غنچه که بی آب بود این نادره غنچه تازه بی آب است

1 در جلوه چو سرو قدت ای یار کجاست مثل تو گلی در همه گلزار کجاست

2 بسیار بود سرو خرامنده که دید گل هست ولی گل وفادار کجاست

1 با من که ز ناله ام فلک برحذر است هر لحظه سلوک تو به رنگ دگر است

2 با یک رنگی اگر دورنگی چه عجب چشمی تو و چشم را دورنگی هنر است

1 گفتم سفری کنم اگر تقدیرست دلگیری فارس را سفر تدبیر است

2 اما چکنم که آب چشم تر من چون خاک سر کوی تو دامنگیر است

1 صد رخنه به دل هر دمم از صد نیش است من خوش دل ازین که راحتی در پیش است

2 روشن بود این برهمه کاندر خانه گر روزن پیش روشنایی بیش است

1 دل سیر شد از تو خوب رویی می خواست بیهوده مرنج از تو نکویی می خواست

2 زنهار تو هم رقیب را نیکودار حسن چو تویی عشق چو اویی می خواست

1 امشب که رخش خانه فروز من و تست خوش باش ای دل که وقت سوز من و تست

2 بنشسته و جز شمع کسی به پیشش نیست پروانه بیا بیا که روز من و تست