شعری که ازو گرفت از ابوالحسن فراهانی رباعی 13
1. شعری که ازو گرفت نه گردون زیب
بد گویم هیهات مبادام نصیب
ای شعر تو چون حسن از ابوالحسن فراهانی رباعی 14
1. ای شعر تو چون حسن سراپا همه زیب
از جان و دل سخنوران برده شیکیب
عیب ست بد اب پاک از ابوالحسن فراهانی رباعی 15
1. عیب ست بد اب پاک شوینده عیب
صاحب هنری همچو تو گوینده عیب
تا روشن شد دیده از ابوالحسن فراهانی رباعی 16
1. تا روشن شد دیده ام از رقعه دوست
چون غنچه ز خرمی نگنجم در پوشت
فردا که حیات تازه از ابوالحسن فراهانی رباعی 17
1. فردا که حیات تازه گیرند اموات
خورشید پرستان همه یابند نجات
مشک است به گرد نقطه از ابوالحسن فراهانی رباعی 18
1. مشک است به گرد نقطه پرگارت
وز خوی شبنم نشسته بر رخسارت
گویند کسان جمله از ابوالحسن فراهانی رباعی 19
1. گویند کسان جمله چه هشیار و چه مست
پیوستن شیشه نیست ممکن چوشکست
چون شیشه شکسته از ابوالحسن فراهانی رباعی 20
1. چون شیشه شکسته شد بهرحال که هست
پیوستن آن به یکدگر ندید دست
هرچند که گویند از ابوالحسن فراهانی رباعی 21
1. هرچند که گویند به من پیوست
صد شکر که لطف تو همان است که هست
جز علم و عمل که همدم از ابوالحسن فراهانی رباعی 22
1. جز علم و عمل که همدم روز جزاست
چون نور مهست عاریت هرچه تراست
حوری که به زعم او از ابوالحسن فراهانی رباعی 23
1. حوری که به زعم او چو او نایاب است
زیباتر از آفتاب عالم تاب است
آن غنچه که عالمی از ابوالحسن فراهانی رباعی 24
1. آن غنچه که عالمی ازو در تاب است
در گلشن یزد مثل او نایاب است