شعری که ازو گرفت نه گردون زیب از ابوالحسن فراهانی رباعی 13
1. شعری که ازو گرفت نه گردون زیب
بد گویم هیهات مبادام نصیب
ای شعر تو چون حسن سراپا همه زیب از ابوالحسن فراهانی رباعی 14
1. ای شعر تو چون حسن سراپا همه زیب
از جان و دل سخنوران برده شیکیب
عیب ست بد اب پاک شوینده عیب از ابوالحسن فراهانی رباعی 15
1. عیب ست بد اب پاک شوینده عیب
صاحب هنری همچو تو گوینده عیب
تا روشن شد دیده ام از رقعه دوست از ابوالحسن فراهانی رباعی 16
1. تا روشن شد دیده ام از رقعه دوست
چون غنچه ز خرمی نگنجم در پوشت
فردا که حیات تازه گیرند اموات از ابوالحسن فراهانی رباعی 17
1. فردا که حیات تازه گیرند اموات
خورشید پرستان همه یابند نجات
مشک است به گرد نقطه پرگارت از ابوالحسن فراهانی رباعی 18
1. مشک است به گرد نقطه پرگارت
وز خوی شبنم نشسته بر رخسارت
گویند کسان جمله چه هشیار و چه مست از ابوالحسن فراهانی رباعی 19
1. گویند کسان جمله چه هشیار و چه مست
پیوستن شیشه نیست ممکن چوشکست
چون شیشه شکسته شد بهرحال که هست از ابوالحسن فراهانی رباعی 20
1. چون شیشه شکسته شد بهرحال که هست
پیوستن آن به یکدگر ندید دست
هرچند که گویند به من پیوست از ابوالحسن فراهانی رباعی 21
1. هرچند که گویند به من پیوست
صد شکر که لطف تو همان است که هست
جز علم و عمل که همدم روز جزاست از ابوالحسن فراهانی رباعی 22
1. جز علم و عمل که همدم روز جزاست
چون نور مهست عاریت هرچه تراست
حوری که به زعم او چو او نایاب است از ابوالحسن فراهانی رباعی 23
1. حوری که به زعم او چو او نایاب است
زیباتر از آفتاب عالم تاب است
آن غنچه که عالمی ازو در تاب است از ابوالحسن فراهانی رباعی 24
1. آن غنچه که عالمی ازو در تاب است
در گلشن یزد مثل او نایاب است