فردا که حیات تازه از ابوالحسن فراهانی رباعی 17

1 زهی ز زلف کج ست زخم مشک پناه برده ز روی توهم به روی تو نور

1 ای آن که تو را میل به گلزار بود دانی که چرا گل همه رخسار بود

2 یعنی که مرا مبو که معشوقان را از عاشق خویش روی در کار بود

1 ای راحت دیده و دل ای نور بصر تا کی به غم و هجر برم عمر به سر

2 انداختی از نظر چو بشکست دلم آری چو شکست آینه افتد ز نظر