ابوالحسن فراهانی

به رنج از ناله ای کردم کسی که بی سبب نالد

رخش چون بینم از زلف سیاهش می کنم شکوه

مگر ابرست چشم من که وقت خرّمی گرید

به هجرم می کند تهدید و دل در تاب از استغنا