رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 دور از رخ دلگشایت ای مایه ناز معذورم اگر نموده ام دیده فراز

2 تاریک شد است بی تو بر من عالم در تاریکی دیده چه پوشیده چه باز

1 با من که ز ناله ام فلک برحذر است هر لحظه سلوک تو به رنگ دگر است

2 با یک رنگی اگر دورنگی چه عجب چشمی تو و چشم را دورنگی هنر است

1 دل رویش را رشک نگارستان گفت چشمانش را فتنه ترکستان گفت

2 گفتم دهنش گفت ازین هیچ مپرس کاین سر مگوست هیچ ازین نتوان گفت

1 در علم و عمل هرکه مکمل گردید گویند که چون مرد به مطلب برسید

2 ما چون به خدا رسیم کاندیشه ما هرچند که جان داد جایی نرسید

1 ای درد و غم تو راحت جان و تنم دانی ز چه شکوه از فراقت نکنم

2 از بس که به لب آمد و برگشت ز بیم پای به لب آمدن ندارد سخنم

1 ای چشم مرا چشم گهربار از پی دارد چشم تو چشم بسیار از پی

2 خوابم نبرد ز فکر چشم تو که هست یک خفته و صد هزار بیدار از پی

1 ای میر که دامن دلت غم نگرفت زین شعر سمج دل خودت هم نگرفت

2 آزرده مشو چه شد از کشور وزن شعر تو خروج کرد و عالم نگرفت

1 جز علم و عمل که همدم روز جزاست چون نور مهست عاریت هرچه تراست

2 بر عاریه دل منه که رسوا گردی به دری که هلال آگشت انگشت نماست

1 ای بخت سیاه بخت تدبیری کن وی ناله سینه سوز تاثیری کن

2 ای آه تورا به آسمان باید رفت برخیز که شب گذشت شبگیری کن

1 اینک مشهد ای دل از غفلت کور اخلع نعلیک این چه عجب ست و غرور

2 انصاف بده تو بهتر از موسایی یا روضه پاک طوس کمتر از طور