رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 عیب ست بد اب پاک شوینده عیب صاحب هنری همچو تو گوینده عیب

2 گویند که جویای منی دوری نیست من سر تا پا عیب و تو جوینده عیب

1 اول طلب بخت بلندی باید وانگه ز لب تو نوش خندی باید

2 از بزم مرانم چو نشستی با غیر کای صحبت گرم را سپندی باید

1 رفتی رفتی از دل پر خون رفتی از غمکده سینه محزون رفتی

2 نیکو کردی که در دلم نشستی این خانه شکسته بود بیرون رفتی

1 ای آن که به حسن و حسن صوتی ممتاز زیبد که کنی بر همه عالم ناز

2 تو بهتری از یوسف و داود بلی داود نداشت حسن و یوسف آواز

1 ای آن که به جز غم تو دل خواهم نیست الا سرکوی تو نظر گاهم نیست

2 از معجز عشق هرچه داری در دل میدانم اگرچه در دلت راهم نیست

1 دل وصل تو خواهد ز من ای مهر گسل من وصل تو جویم ز دل بی حاصل

2 القصه که مردم به تمنای وصال دل دامن من گیرد و من دامن دل

1 آن دل که هوس داشت اسیر همه کس دادیم به دست دستگیر همه کس

2 اول همه او شدیم و از رشک آخر خود را بردیم از ضمیر همه کس

1 یک ذره ز خاک پای آن ماه طراز گر زان که به دستت افتد ای محرم راز

2 در چشم تر انداز که پیش از من و تو گفتند نکویی کن و در آب انداز

1 از دلبر من حدیث گرمی سخنی ست ورهست دمی بهر فریب چو منی ست

2 گر میش چو گرمی نگاه است که نیست ورهست به قدر چشم بر هم زدنی ست

1 در چیدم دوش از خلایق دامن بستم بر هرکه داشتم راه سخن

2 القصه که من بودم و بخت سیهم او نیز به خواب رفت من ماندم و من