ما چشم ز جستجوی از ابوالحسن فراهانی رباعی 133
1. ما چشم ز جستجوی درمان پوشیم
تا جامه درد دوست در جان پوشیم
در چیدم دوش از از ابوالحسن فراهانی رباعی 134
1. در چیدم دوش از خلایق دامن
بستم بر هرکه داشتم راه سخن
در دادن دل به زلفت از ابوالحسن فراهانی رباعی 135
1. در دادن دل به زلفت ای عهد شکن
نبود سر مویی که از جانب من
خورشید من آن جهان از ابوالحسن فراهانی رباعی 136
1. خورشید من آن جهان به رویش روشن
هردم جایی کند چو خورشید وطن
هرچند کیمیاست از ابوالحسن فراهانی رباعی 137
1. هرچند کیمیاست امروز سخن
هستیم هنوز اهل معنی دوسه تن
تا چند به بزم غیر از ابوالحسن فراهانی رباعی 138
1. تا چند به بزم غیر تنها رفتن
تنها بر هر بی سر و بی پا رفتن
ای بخت سیاه بخت از ابوالحسن فراهانی رباعی 139
1. ای بخت سیاه بخت تدبیری کن
وی ناله سینه سوز تاثیری کن
ای اشک بود بر رخت از ابوالحسن فراهانی رباعی 140
1. ای اشک بود بر رخت ای رشک ختن
یا قطره شبنمی یست بر برگ سمن
بر بالش راحتی از ابوالحسن فراهانی رباعی 141
1. بر بالش راحتی نیامد سر من
با پهلویم آشنا نشد بستر من
شوخی که گسسته از ابوالحسن فراهانی رباعی 142
1. شوخی که گسسته بود پیمان از من
بنشست برم کشیده دامان از من
ای با مهرت سرشته از ابوالحسن فراهانی رباعی 143
1. ای با مهرت سرشته آب و گل من
صد شکر که بردی دل غم حاصل من
شیطان نامی که از ابوالحسن فراهانی رباعی 144
1. شیطان نامی که شد غمش قاتل من
پابسته او شد دل بی حاصل من