رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 در طره چون شبش دل شعله مثال عاشق چون دید کرد نزدیک خیال

2 رفت از دنبال آتش اندر شب راه هرگز عاقل نرفته ست از دنبال

1 هجوم نگذارد از کف ای مایه بخل دامان ترا چنان که تو دامن بخل

2 از ننگ نمیکنی نهان بخل از خلق از بخل بود ترا نهان گردن بخل

1 اشکم همه صرف شد در اندیشه ی دل خونم همه سوخت در رگ و ریشه ی دل

2 القصه چنان شرم که نتوانم کرد پیمانه ی دیده را پر از شیشه ی دل

1 دی توبه به امر دوستی بشکستم وامروز بتوبه کردن از غم رستم

2 چون عضو شکسته ی که بد بسته شود بشکستم توبه را و از نو بستم

1 دایم ز تو من کرانه ای میجستم زیبارویی یگانه ای میجستم

2 از بخشش بی جای تو مجنون گشتم رنجیدن را بهانه ای میجستم

1 گفتی که چرا بداخترت میگفتم میگفتم وزین همه بترت میگفتم

2 رو پای زنت ببوس کز همت او شاخی داری ورنه خرت میگفتم

1 از بس که زالفت خسان خون خوردم تنهایی را چو یاد کردم مردم

2 تا سایه بنا شدم بهر جا رفتم با خود بختی سیه تر از شب بردم

1 هر چند که سعی در رضایت کردم حاصل نشد و فزود داغ و دردم

2 زین بس گیرم سنگ و زنم بر سینه گیرم که دل تو را بدست آوردم

1 چون مهر سفر به هفت کشور کردم رو زان تا شب ز خاک بستر کردم

2 شب ها تا روز خاک بر سر کردم تا سجده آستان دلبر کردم

1 ای آن که روی به کوی بیداد گرم چون باز آیی مپرس اینجا خبرم

2 جایی دگرم بجو که تا آمدنت خواهد برون اشک به جای دگرم