ما چشم ز جستجوی درمان پوشیم از ابوالحسن فراهانی رباعی 133
1. ما چشم ز جستجوی درمان پوشیم
تا جامه درد دوست در جان پوشیم
در چیدم دوش از خلایق دامن از ابوالحسن فراهانی رباعی 134
1. در چیدم دوش از خلایق دامن
بستم بر هرکه داشتم راه سخن
در دادن دل به زلفت ای عهد شکن از ابوالحسن فراهانی رباعی 135
1. در دادن دل به زلفت ای عهد شکن
نبود سر مویی که از جانب من
خورشید من آن جهان به رویش روشن از ابوالحسن فراهانی رباعی 136
1. خورشید من آن جهان به رویش روشن
هردم جایی کند چو خورشید وطن
هرچند کیمیاست امروز سخن از ابوالحسن فراهانی رباعی 137
1. هرچند کیمیاست امروز سخن
هستیم هنوز اهل معنی دوسه تن
تا چند به بزم غیر تنها رفتن از ابوالحسن فراهانی رباعی 138
1. تا چند به بزم غیر تنها رفتن
تنها بر هر بی سر و بی پا رفتن
ای بخت سیاه بخت تدبیری کن از ابوالحسن فراهانی رباعی 139
1. ای بخت سیاه بخت تدبیری کن
وی ناله سینه سوز تاثیری کن
ای اشک بود بر رخت ای رشک ختن از ابوالحسن فراهانی رباعی 140
1. ای اشک بود بر رخت ای رشک ختن
یا قطره شبنمی یست بر برگ سمن
بر بالش راحتی نیامد سر من از ابوالحسن فراهانی رباعی 141
1. بر بالش راحتی نیامد سر من
با پهلویم آشنا نشد بستر من
شوخی که گسسته بود پیمان از من از ابوالحسن فراهانی رباعی 142
1. شوخی که گسسته بود پیمان از من
بنشست برم کشیده دامان از من
ای با مهرت سرشته آب و گل من از ابوالحسن فراهانی رباعی 143
1. ای با مهرت سرشته آب و گل من
صد شکر که بردی دل غم حاصل من
شیطان نامی که شد غمش قاتل من از ابوالحسن فراهانی رباعی 144
1. شیطان نامی که شد غمش قاتل من
پابسته او شد دل بی حاصل من