رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 دانم کنم آرزو حیرانی خویش سامان کسان و نابسامانی خویش

2 من عادت زلف یار دارم خواهم جمعیت دل ها و پریشانی خویش

1 دایم ز تو من کرانه ای میجستم زیبارویی یگانه ای میجستم

2 از بخشش بی جای تو مجنون گشتم رنجیدن را بهانه ای میجستم

1 تنها نه به خون این دل مفتون خسبد آن گونه که نه از دست تو در خون خسبد

2 باشد مثلی که خون بخسبد یارب در طره چون شبت دلم چون خسبد

1 تا نزد یکی بیار زو دوری دور از دور رهت دهند در بزم حضور

2 خورشید که میکند طلوع از مشرق می اندازد نخست بر مغرب نور

1 شوخی که گسسته بود پیمان از من بنشست برم کشیده دامان از من

2 چون برگ گلی که با صبا آمیزد هم با من بود و هم گریزان از من

1 شیطان نامی که شد غمش قاتل من پابسته او شد دل بی حاصل من

2 گویند که شیطان نکند رو در دل بس چون شیطان گرفت آخر دل من

1 بر خاک کف پای تو چون رخ نالم ور پیرهنم نگنجم از بس بالم

2 وصل تو به بخت نیک هم نتوان یافت بیهوده ز بخت بدخود می نالم

1 دی بابت هرزه گرد بی حاصل خود گفتم مهی از فکر کنی با دل خود

2 این است میان تو و مه فرق که ماه ماهی دو سه روز هست در منزل خود

1 در طره چون شبش دل شعله مثال عاشق چون دید کرد نزدیک خیال

2 رفت از دنبال آتش اندر شب راه هرگز عاقل نرفته ست از دنبال

1 هند وی سر زلف تو ای کافر کیش گر میل ندارد که بدزد و دل خویش

2 از بهر چه بینمش بر اطراف رخت چون دزد به ماهتاب پیچان بر خویش