رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 شهانه دلم ساخت مفتون زلفش نگذاشت دلی نکرده مجنون زلفش

2 از کثرت دل ها بتوان گفت که نیست امروز سواد اعظمی چون زلفش

1 آن خواجه که کم باد ز عالم نامش تریاکی بس اگر دهم دشنامش

2 چون قبه خشخاش گرش تیغ زنم تریاک برون تراود از اندامش

1 رفتن نتوان به کوی آن کافر کیش از بس که گلست ره به خون دل خویش

2 آری مثل ست این که هر شخصی را هرچیز که در دل است می آید پیش

1 چندان که دلم پیش تو می سوزد بیش جوز تو زیاده می شود بر دلاریش

2 آری چه عجب تو آتش و او هیمه تا او نسوزد پیش تو افروزی بیش

1 هند وی سر زلف تو ای کافر کیش گر میل ندارد که بدزد و دل خویش

2 از بهر چه بینمش بر اطراف رخت چون دزد به ماهتاب پیچان بر خویش

1 دانم کنم آرزو حیرانی خویش سامان کسان و نابسامانی خویش

2 من عادت زلف یار دارم خواهم جمعیت دل ها و پریشانی خویش

1 ای برده هوا سوی سماکت به سمک روخواهی کرد سوی پستی بی شک

2 البته بود مسکن خاک آخر خاک گر فی المثلش باد رساند به فلک

1 چون دور کنم رقیب رازان ناپاک از الفت دیگریم سازد غمناک

2 ماننده گل که گر نسیم سحرش از خار جدا کند نشیند با خاک

1 وصل تو به سیم و زر نکرد حاصل وز گریه و زاری نشود حل مشکل

2 را هم بستند رو به هر جا کردم من ماندم و راهی که ز دل هست به دل

1 دل وصل تو خواهد ز من ای مهر گسل من وصل تو جویم ز دل بی حاصل

2 القصه که مردم به تمنای وصال دل دامن من گیرد و من دامن دل