رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 چون خواهم دل ز دلستان برگیرم روزی دو سه راه امتحان برگیرم

2 گه دل ز دل و گاه زجان برگیرم زان بس دل ازو اگر توان برگیرم

1 تا چند به بزم غیر تنها رفتن تنها بر هر بی سر و بی پا رفتن

2 ترسم که چو خورشید رخت زرد کند ناخوانده چو خورشید به هرجا رفتن

1 از دوری آفتاب عالم سوزم وز تیرگی بخت بلا اندوزم

2 روز از شب و شب ز روز نشناختمی گر تیره تر از شبم نبودی روزم

1 از عالم سفله ای پسر هیچ مخواه چون درگذرست از گذر هیچ مخواه

2 از خشک و تر جهان دون گر مردی الاّ لب خشک و چشم تر هیچ مخواه

1 آن بی حاصل که وصل بگذاشته بود دوری از یار سهل پنداشته بود

2 میرفت و دل شکسته با خود میبرد مسکین آتش به توشه برداشته بود

1 آن را که به ایزد سر و کاری باشد رنجش از خلق سخت کاری باشد

2 اول دل پاک دارد آخر دامن گر بر دل و دامنت غباری باشد

1 فردا که حیات تازه گیرند اموات خورشید پرستان همه یابند نجات

2 گر عذر پرستش خود ایرا گویند کای را قبسی شمرده ایم از قبسات

1 گر بینم یار وگر نبینم میرم هر شیوه که در عشق گزینم میرم

2 یار آتش و من شعله اگر از بر او خیزم سوزم وگر نشینم میرم

1 آن شوخ که دل ز مهر و مه میدزدد دل از بر شیخ و خانقه میدزدد

2 دزدیده دل خلق و به دزدیده نگاه و اکنون از خویش هم نگه میدزدد

1 ای برده هوا سوی سماکت به سمک روخواهی کرد سوی پستی بی شک

2 البته بود مسکن خاک آخر خاک گر فی المثلش باد رساند به فلک