رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 در دام تو هر دم کشم آزار دگر ای کاش کند در قفسم بار دگر

2 از دام قفس به که نخواهم دیدن در پهلوی خویشتن گرفتار دگر

1 اینک مشهد ای دل از غفلت کور اخلع نعلیک این چه عجب ست و غرور

2 انصاف بده تو بهتر از موسایی یا روضه پاک طوس کمتر از طور

1 تا نزد یکی بیار زو دوری دور از دور رهت دهند در بزم حضور

2 خورشید که میکند طلوع از مشرق می اندازد نخست بر مغرب نور

1 از چشم تو مرد و زن نفورند نفور چشمت بکن ای چشم بد از روی تو دور

2 با چشم کبود و ریش سرخ و رخ زرد چون گردیدی برو سیاهی مشهور

1 ای خواجه به سوی حق ز دنیای مجاز چون برگردی نماند این بیشی و ناز

2 بنگر که دوکس چون زرهی برگردند آنکس که بود پیش ز پس ماند باز

1 یک ذره ز خاک پای آن ماه طراز گر زان که به دستت افتد ای محرم راز

2 در چشم تر انداز که پیش از من و تو گفتند نکویی کن و در آب انداز

1 ای آن که به حسن و حسن صوتی ممتاز زیبد که کنی بر همه عالم ناز

2 تو بهتری از یوسف و داود بلی داود نداشت حسن و یوسف آواز

1 دور از رخ دلگشایت ای مایه ناز معذورم اگر نموده ام دیده فراز

2 تاریک شد است بی تو بر من عالم در تاریکی دیده چه پوشیده چه باز

1 بی گریه به سر نمی برم نیم نفس خوشتر دارم به طفل اشک از همه کس

2 بی گریه به سر چنان توان برد که من وا کردم چشم و اشک را دیدم بس

1 آن دل که هوس داشت اسیر همه کس دادیم به دست دستگیر همه کس

2 اول همه او شدیم و از رشک آخر خود را بردیم از ضمیر همه کس