رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 شوخی که دلش داغ دل گلشن شد زینش چه که رخت او چو بخت من شد

2 گر ماه چهارده شب کرد لباس مه تیره بگشت بلکه شب روشن شد

1 تا کی رخم از گلاب گلگون باشد دل برکندم چند جگر خون باشد

2 دی میرفتی ز چشم و جانم میرفت رفتی ز دل امروز دلم چون باشد

1 بی شمع جمالت ای به حسن افسانه روشن نشود ز آفتابم خانه

2 آری ز فروغ شمع خاور همه را روزاست ولی شب است بر پروانه

1 در دایره اهل هوس جا کردی کردی چندان که خویش رسوا کردی

2 با آن که بسان ابر تر دامن بود خوش بنشستی و دل به دریا کردی

1 گر تیرگی روز من غم فرسود زانست که نورش برخ یار فزود

2 برد از شب من نیز درازی زلفش بس چون شبم آنچنان درازست که بود

1 از من برگشت یار من بی سببی پر کرد ز خون کنار من بی سببی

2 خواهد غم رفته بازگرداند نیست برگشتن روزگار من بی سببی

1 با دیده بی خون که نه بینم آن را گر رسم بود بدی جگر خواران را

2 نبود عجبی رسم قدیم است که خلق دشمن دارند ابر بی باران را

1 ای اشک بود بر رخت ای رشک ختن یا قطره شبنمی یست بر برگ سمن

2 با چشمان سیاه کار تو به سحر در روز ستاره می نمایند به من

1 گویم که دری زوصل اگر باز کنم در پای تو جان فشانی آغاز کنم

2 لیکن ترسم که بعد مردن گستاخ بر روی تو چشم بسته را باز کنم

1 آن تازه نهال چند سرکش باشد وز گریه زار من مشوش باشد

2 اشکم نمک است و دل خونین آتش تا چند نمک بر سر آتش باشد