ای آن که به جز غم از ابوالحسن فراهانی رباعی 37
1. ای آن که به جز غم تو دل خواهم نیست
الا سرکوی تو نظر گاهم نیست
آن شوخ که عشق سهل از ابوالحسن فراهانی رباعی 38
1. آن شوخ که عشق سهل کاری پنداشت
عاشق شد و غم بر من و بر خویش گماشت
چون عشق دل رمیده از ابوالحسن فراهانی رباعی 39
1. چون عشق دل رمیده از ما بگرفت
آرام ز جان ما شکیبا بگرفت
ای میر که دامن دلت از ابوالحسن فراهانی رباعی 40
1. ای میر که دامن دلت غم نگرفت
زین شعر سمج دل خودت هم نگرفت
افسوس که از کنار از ابوالحسن فراهانی رباعی 41
1. افسوس که از کنار من یاری رفت
بر چشم من از چشم بد آزاری رفت
دل رویش را رشک نگارستان از ابوالحسن فراهانی رباعی 42
1. دل رویش را رشک نگارستان گفت
چشمانش را فتنه ترکستان گفت
آن میر که خویش را از ابوالحسن فراهانی رباعی 43
1. آن میر که خویش را کلامی می گفت
درسی دو برای دوسه عامی می گفت
دانی زچه شد و قف از ابوالحسن فراهانی رباعی 44
1. دانی زچه شد و قف تعرض جانت
دندان نشکستند سخن دامانت
هرچند پسر مرتبه از ابوالحسن فراهانی رباعی 45
1. هرچند پسر مرتبه عالی افتاد
بی بندگی پدر کجا یافت مراد
در عالم تنگ عرصه از ابوالحسن فراهانی رباعی 46
1. در عالم تنگ عرصه سفله نهاد
سر بر زانو بنفشه سان باید داد
بی روی تو جان محنت از ابوالحسن فراهانی رباعی 47
1. بی روی تو جان محنت اندوز مباد
عالم بی آن شمع شب افروز مباد
تنها نه به خون این از ابوالحسن فراهانی رباعی 48
1. تنها نه به خون این دل مفتون خسبد
آن گونه که نه از دست تو در خون خسبد