رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 دانی که چرا نمی توان دید ای دوست ذاتی که اگر تو را وجودیست ازوست

2 نزدیکتر از ماست به ما حضرت حق قزب مفرط علت نادیدن اوست

1 گفتی چشمم از چه خضبال است ای دوست بشنو اگرت میل جواب است ای دوست

2 از همت تست چشمم از خون رنگین رنگینی ابر از آفتاب است ای دوست

1 هرچند که من ناکس و دونم ای دوست یک بار ببین که بی تو چونم ای دوست

2 تو مردمک دیده گریان منی زان ست که تشنه به خونم ای دوست

1 از دلبر من حدیث گرمی سخنی ست ورهست دمی بهر فریب چو منی ست

2 گر میش چو گرمی نگاه است که نیست ورهست به قدر چشم بر هم زدنی ست

1 ما را در دل جز آن گل رعنا نیست آن دل که این چنین بود از ما نیست

2 ترسم که دلم بگیرد از تنگی جا دلتنگیم از تنگی دل بی جا نیست

1 حاصل از ریش وصیه جزء پشمت نیست فرقی مابین صعت و خشمت نیست

2 گویند که تو زاهد خشکی، دیدم چندان خشکی که آب در چشمت نیست

1 ای آن که به جز غم تو دل خواهم نیست الا سرکوی تو نظر گاهم نیست

2 از معجز عشق هرچه داری در دل میدانم اگرچه در دلت راهم نیست

1 آن شوخ که عشق سهل کاری پنداشت عاشق شد و غم بر من و بر خویش گماشت

2 پروای دل کسی اگر کی دارد آن کو دل خود نگاه نتواند داشت

1 چون عشق دل رمیده از ما بگرفت آرام ز جان ما شکیبا بگرفت

2 گفتم دستم اشک بگیرد او خود دستم بگرفت و دامنم را بگرفت

1 ای میر که دامن دلت غم نگرفت زین شعر سمج دل خودت هم نگرفت

2 آزرده مشو چه شد از کشور وزن شعر تو خروج کرد و عالم نگرفت