دونی دو که مردهای بنگ و برشند از ابوالحسن فراهانی رباعی 73
1. دونی دو که مردهای بنگ و برشند
وز نشاء بنگ دایم اندر عرشند
مرغ دل من هم به رو هم بال افکند از ابوالحسن فراهانی رباعی 74
1. مرغ دل من هم به رو هم بال افکند
حال تو دل مرا بدین حال افکند
تا جان تو عزم رفتن از تن نکند از ابوالحسن فراهانی رباعی 75
1. تا جان تو عزم رفتن از تن نکند
در سینه خیال یار مسکن نکند
عاشق باید که از طلب ننشیند از ابوالحسن فراهانی رباعی 76
1. عاشق باید که از طلب ننشیند
وز هرچه نه یار دامن اندر چیند
جمعی که ثنات رایگان میگویند از ابوالحسن فراهانی رباعی 77
1. جمعی که ثنات رایگان میگویند
مغرور مشو که از زبان میگویند
گر تیرگی روز من غم فرسود از ابوالحسن فراهانی رباعی 78
1. گر تیرگی روز من غم فرسود
زانست که نورش برخ یار فزود
ای آن که تو را میل به گلزار بود از ابوالحسن فراهانی رباعی 79
1. ای آن که تو را میل به گلزار بود
دانی که چرا گل همه رخسار بود
ای آن که تو را مدار بر زور بود از ابوالحسن فراهانی رباعی 80
1. ای آن که تو را مدار بر زور بود
گر معنی من بری کجا دور بود
آن بی حاصل که وصل بگذاشته بود از ابوالحسن فراهانی رباعی 81
1. آن بی حاصل که وصل بگذاشته بود
دوری از یار سهل پنداشته بود
دی بابت هرزه گرد بی حاصل خود از ابوالحسن فراهانی رباعی 82
1. دی بابت هرزه گرد بی حاصل خود
گفتم مهی از فکر کنی با دل خود
نقش رخ او ز چشم بینا نرود از ابوالحسن فراهانی رباعی 83
1. نقش رخ او ز چشم بینا نرود
وین چشمه آب عکس اصلا نرود
از گریه اگر چه یار همدم نشود از ابوالحسن فراهانی رباعی 84
1. از گریه اگر چه یار همدم نشود
آن نیست کزو سوز دلی کم نشود