رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 چندان که دلم پیش تو می سوزد بیش جوز تو زیاده می شود بر دلاریش

2 آری چه عجب تو آتش و او هیمه تا او نسوزد پیش تو افروزی بیش

1 آن غنچه که عالمی ازو در تاب است در گلشن یزد مثل او نایاب است

2 پژمرده بود غنچه که بی آب بود این نادره غنچه تازه بی آب است

1 ای آن که روی به کوی بیداد گرم چون باز آیی مپرس اینجا خبرم

2 جایی دگرم بجو که تا آمدنت خواهد برون اشک به جای دگرم

1 ای با مهرت سرشته آب و گل من صد شکر که بردی دل غم حاصل من

2 تا در سر زلف تو ندیدم دل را حقا که بجای خود نیامد دل من

1 مرغ دل من هم به رو هم بال افکند حال تو دل مرا بدین حال افکند

2 بس بود برای بردن دل، چشمت از بهر چه خال را بدنبال افکند

1 نقش رخ او ز چشم بینا نرود وین چشمه آب عکس اصلا نرود

2 آینه صورت جهان دیگریم نقشی که درآید به دل ما نرود

1 رفتن نتوان به کوی آن کافر کیش از بس که گلست ره به خون دل خویش

2 آری مثل ست این که هر شخصی را هرچیز که در دل است می آید پیش

1 صد رخنه به دل هر دمم از صد نیش است من خوش دل ازین که راحتی در پیش است

2 روشن بود این برهمه کاندر خانه گر روزن پیش روشنایی بیش است

1 وصل تو به سیم و زر نکرد حاصل وز گریه و زاری نشود حل مشکل

2 را هم بستند رو به هر جا کردم من ماندم و راهی که ز دل هست به دل

1 ای باد صبا واله و شیدا بر تو کامی ز ثری تا به ثریا بر تو

2 ماننده آن پری که در شیشه کنند تنگ است فضای چرخ مینا بر تو