رباعیات ظهیر فاریابی

1 دی شاه بتان با رخ رنگین می رفت بی اسب و پیاده نغز و شیرین می رفت

2 شکر ز لبش به پیل بالا می ریخت وز مستی و بیخودی چو فرزین می رفت

1 شاها چو فلک عُلسو رای تو نداشت پایاب ستیزه جفای تو نداشت

2 با پای تو گرچه شد بسی دست آویز هم دست بداشت زانک پای تو نداشت

1 چشم تو که ابروی کمانکش دارد در هر مژه ای هزار ترکش دارد

2 زنهار برات ما مفرمای برو با عارضت افکن که خطی خوش دارد

1 ای باده،کدام دایگان پروردت جانت به سزا بود،که خدمت کردت؟

2 ای آب حیات،بنده آن خضرم کز ظلمت آن گور برون آوردت

1 بر طرف مه آن طره شبرنگش بین صد تنگ شکر در شکر تنگش بین

2 در آتش رخ بی گنه آن هندو را آویخته یارب دل چون سنگش بین

1 بر خال تو جز حال تبه نتوان داشت وین خیره کسی را به گنه نتوان داشت(؟)

2 زنجیر سر زلف تو هر دل که بدید در سینه به زنجیر نگه نتوان داشت

1 ای خیل ستارگان سپاه و حشمت دوران فلک زبون تیغ و قلمت!

2 عالم همه چیست پیش تو؟ مشتی خاک وان نیز همه فدای خاک قدمت!

1 باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت یار آمد و می در قدح یاران ریخت

2 زلفش به تلطف آب عطاران برد چشمش به کرشمه خون میخواران ریخت

1 ماییم که رسم ملک جمشید نهیم وز بهر ذخیره صیت جاوید نهیم

2 از جدی و حمل به بزم بریان سازیم بر خوان حمل قرصه خورشید نهیم

1 در پیش کمان گروهه شاه قزل خورشید به سجده اوفتد خوار و خجل

2 زیرا که نهند داغ کفرش بر دل گر گوید:من از آتشم،او از گل