رباعیات ظهیر فاریابی

1 تا چند ازین حبله و زراقی عمر تا چند مرا جرعه دهد ساقی عمر

2 حقا که من از ستیزه جرعه غم چون جرعه به خاک ریزم این باقی عمر

1 ای باد بیا و بوی گلزار بیار دی بلبل مست ناله زار بیار

2 ای سبزه گرت ملک چمن می باید پروانه مطلق ز خط یار بیار

1 ای زلف درازت اصل گمراهی ازو در معرض فتنه مرغ تا ماهی ازو

2 بر خسته دلم که هست آگاهی از او چندین چه کنی جور چه می خواهی از او

1 این خط که همی رخ تو را آراید طوطی ست که بر بوی شکر می آید

2 گر دل بخری،شکر فروشی،شاید: زان پیش که طوطی شکرت بر باید

1 تا ظن نبری که شاه رنجور شود یا راحت و صحت از تنش دور شود

2 گردی که از آن عارضه بر دامن اوست چندان باشد که چشم بد کور شود

1 ای دوست،قلم بر سخن دشمن کش! وندر شب تاریک می روشن کش!

2 دیوانگیا، خیز و سر از جیب برآر! عقلا، بنشین و پای در دامن کش!

1 شیرین دهنش چو در سخن می آید در شیوه گری شکن شکن می آید

2 می گوید چشمی که درو می نگرد از حسرتش آب در دهان می آید

1 هر چند که میل تو سوی بیدادی ست یک ذره غمت به از جهانی شادی ست

2 از ما گله می کنی و لیکن ما را از بندگی تو صد هزار آزادی ست

1 دوش این خردم نصیحتی پنهان گفت در گوش دلم گفت و دلم با جان گفت:

2 با کس غم دل مگوی زیرا که نماند یک دوست که با او غم دل بتوان گفت.

1 از عشق تو در تنم روان می سوزد شرحش چه دهم که بر چه سان می سوزد؟

2 از ناله چو چنگم رگ تن پی گسلد وز گریه چو شمعم دل و جان می سوزد