رباعیات ظهیر فاریابی

1 در دست غم تو بودم ای سرو بلند شبها به امید روز شادی خرسند

2 محرومی دینه من از خدمت تو صد ساله غمم ذخیره در پیش افکند

1 تا ظن نبری که شاه رنجور شود یا راحت و صحت از تنش دور شود

2 گردی که از آن عارضه بر دامن اوست چندان باشد که چشم بد کور شود

1 بر خوان امید فلک جامه کبود یک گرده پر نمک چو رویت ننمود

2 وین قرص که در تنور گردون پخته ست گرم است ولیکن نمکش نیست چه سود

1 دل گرچه هلاک جان و تن می خواهد رسوایی کار خویشتن می خواهد

2 من فارغم از ملامت دشمن و دوست خود حسن تو عذر دل من می خواهد

1 ترکم نقط غالیه پرورد نهد تا داغ بلا بر دو رخ زرد نهد

2 گفتم که خطت خطاست گفتا به خطا رسمی ست که ترک داغ بر درد نهد

1 گفتم که مگر دل نه چو دلدار آید تا در غم و شادیی مرا یاد آمد

2 اکنون چو برون نهاد از دایره پای بگذارم تا سرش به دیوار آید

1 این خط که همی رخ تو را آراید طوطی ست که بر بوی شکر می آید

2 گر دل بخری،شکر فروشی،شاید: زان پیش که طوطی شکرت بر باید

1 چو شمع تنم ز دل به جان می آید جانم به لب از تاب زبان می آید

2 زین آتش دل خوشم چنان می آید کز آتش آب در دهان می آید

1 شیرین دهنش چو در سخن می آید در شیوه گری شکن شکن می آید

2 می گوید چشمی که درو می نگرد از حسرتش آب در دهان می آید

1 در مستی اگر زمن گناهی آید شاید که دلت سوی جفا نگراید

2 چشمت به خمار عالمی بر هم زد گر من گنهی کنم به مستی شاید