رباعیات ظهیر فاریابی

1 معشوقه چو سر بکردبا باد چو گل تن با همه کس به وصل درداد چو گل

2 چون غنچه کشیده داشت دامن یک چند و امروز به دست هر کس افتاد چو گل

1 گه شانه زبان در خم گیسوت کشد گه آینه روی سخت در روت کشد

2 سرمه که بود که آید در چشمت؟ یا وسمه که او کمان ابروت کشد؟

1 ای شب،نه ز زلف اوست بر پای تو بند پس دیر و دراز درکشیدی تا چند؟

2 وی صبح، تو نیستی چو من عاشق و زار من می گریم بس است باری تو بخند!

1 نه برگ شکایت از تو گفتن دارم نه طاقت درد دل نهفتن دارم

2 آگنده چو غنچه گشتم از غم دریاب کز تنگ دلی سر شکفتن دارم

1 گر عارضه ای روی نمودت ای شاه، خوش باش کزو نیافت نقصان به تو راه!

2 زین پس بودت فزونی حشمت و جاه زیرا که پس از محاق بفزاید ماه

1 نامد دل ضایع شده با دست هنوز بر تخت وصال دوست بنشست هنوز

2 آنانک شراب وصل با ما خوردند هشیار شدند و ما چنین مست هنوز

1 کو دیده که خون جگر آرم با او یا صبر که روزی به سر آرم با او

2 کو شیفته ای و تیره روزی چون من تا در غم او دمی بر آرم با او

1 دی بر ورقی که آن ز اشعار من است جانی دیدم که آن نه گفتار من است

2 دل گفت قلم تراش بر گیرو بکن ! گفتم آری کندن جان کار من است!

1 در دست غم تو بودم ای سرو بلند شبها به امید روز شادی خرسند

2 محرومی دینه من از خدمت تو صد ساله غمم ذخیره در پیش افکند

1 اندر هوس تو صرف شد عمر دراز در عشق تو کس نباشدم محرم راز

2 خود را ز تو در دلم بجایی است که من گر می طلبش کنم نمی یابم باز