در عشق اگر دمی قرارت از ظهیر فاریابی رباعی 37
1. در عشق اگر دمی قرارت باشد
با صحبت نیکوان چه کارت باشد؟!
دل فصل ربیع را چو جان از ظهیر فاریابی رباعی 38
1. دل فصل ربیع را چو جان می داند
وز نغمه بلبل به عجب می ماند
ای شب،نه ز زلف اوست بر از ظهیر فاریابی رباعی 39
1. ای شب،نه ز زلف اوست بر پای تو بند
پس دیر و دراز درکشیدی تا چند؟
چون لشکر شه روی به راه از ظهیر فاریابی رباعی 40
1. چون لشکر شه روی به راه آوردند
اسللم به تیغ در پناه آوردند
در دست غم تو بودم ای سرو از ظهیر فاریابی رباعی 41
1. در دست غم تو بودم ای سرو بلند
شبها به امید روز شادی خرسند
تا ظن نبری که شاه رنجور از ظهیر فاریابی رباعی 42
1. تا ظن نبری که شاه رنجور شود
یا راحت و صحت از تنش دور شود
بر خوان امید فلک جامه از ظهیر فاریابی رباعی 43
1. بر خوان امید فلک جامه کبود
یک گرده پر نمک چو رویت ننمود
دل گرچه هلاک جان و تن از ظهیر فاریابی رباعی 44
1. دل گرچه هلاک جان و تن می خواهد
رسوایی کار خویشتن می خواهد
ترکم نقط غالیه پرورد از ظهیر فاریابی رباعی 45
1. ترکم نقط غالیه پرورد نهد
تا داغ بلا بر دو رخ زرد نهد
گفتم که مگر دل نه چو دلدار از ظهیر فاریابی رباعی 46
1. گفتم که مگر دل نه چو دلدار آید
تا در غم و شادیی مرا یاد آمد
این خط که همی رخ تو را از ظهیر فاریابی رباعی 47
1. این خط که همی رخ تو را آراید
طوطی ست که بر بوی شکر می آید
چو شمع تنم ز دل به جان از ظهیر فاریابی رباعی 48
1. چو شمع تنم ز دل به جان می آید
جانم به لب از تاب زبان می آید