رباعیات ظهیر فاریابی

1 گرچه همه جهد بندگی بنمایم از عشق تو پیش کس زبان نگشایم

2 هم بر سر آب آید این قصه چو من با آب دو چشم خویش می برنایم

1 ای دل مشو اندر خط این خوش پسران هر عشوه که زلفشان فروشد مخر آن

2 این حلقه ما راست، مزن دست درین وان رشته مو رُست منه پای بر آن

1 ای باغ وجود را عمارت کرده رُمحَت سر بدسگال بار آورده

2 تو میوه ز فتح چین که بدخواهانت از بار بریختند برناخورده

1 شاها به تو دارد همه آفاق نیاز برخیز جهان بگیر و بخرام و بتاز

2 از هر طرفی که منزلی کوچ کنی اقبال دو منزلت به پیش آید باز

1 گفتم که مگر دل نه چو دلدار آید تا در غم و شادیی مرا یاد آمد

2 اکنون چو برون نهاد از دایره پای بگذارم تا سرش به دیوار آید

1 دل خیمه غم بر آتش تاب زده ست خونابه ز دیدگان ره خواب زده ست

2 این تعبیه بین که دل برون آورده ست وین رنگ نگر که دیده بر آب زده ست

1 ای دوست نبودیم و نیم خوش بی تو شد... خود بلاکش بی تو

2 ایام به خیره خیره بر من بگماشت چشمی و دلی پر آب و آتش بی تو

1 ما خانه ز خانه قلندر کردیم وز خاک در مصطبه افسر کردیم

2 لب بر لب ساغر چو صراحی جان را خندان خندان فدای ساغر کردیم

1 گر یار بداندی کِم اندر دل چیست یا گفت بیارمی که دلدارم کیست

2 بودی که به درد دل نبایستی مرد بودی که به کام دل بشایستی زیست

1 ای زلف توام در تب و تاب افکنده بر بخت بدم چشم تو خواب افکنده

2 در دوستی تو کوری دشمن را چون خال توام سپر بر آب افکنده