در عشق اگر دمی قرارت باشد از ظهیر رباعی 37
1. در عشق اگر دمی قرارت باشد
با صحبت نیکوان چه کارت باشد؟!
دل فصل ربیع را چو جان می داند از ظهیر رباعی 38
1. دل فصل ربیع را چو جان می داند
وز نغمه بلبل به عجب می ماند
ای شب،نه ز زلف اوست بر پای تو بند از ظهیر رباعی 39
1. ای شب،نه ز زلف اوست بر پای تو بند
پس دیر و دراز درکشیدی تا چند؟
چون لشکر شه روی به راه آوردند از ظهیر رباعی 40
1. چون لشکر شه روی به راه آوردند
اسللم به تیغ در پناه آوردند
در دست غم تو بودم ای سرو بلند از ظهیر رباعی 41
1. در دست غم تو بودم ای سرو بلند
شبها به امید روز شادی خرسند
تا ظن نبری که شاه رنجور شود از ظهیر رباعی 42
1. تا ظن نبری که شاه رنجور شود
یا راحت و صحت از تنش دور شود
بر خوان امید فلک جامه کبود از ظهیر رباعی 43
1. بر خوان امید فلک جامه کبود
یک گرده پر نمک چو رویت ننمود
دل گرچه هلاک جان و تن می خواهد از ظهیر رباعی 44
1. دل گرچه هلاک جان و تن می خواهد
رسوایی کار خویشتن می خواهد
ترکم نقط غالیه پرورد نهد از ظهیر رباعی 45
1. ترکم نقط غالیه پرورد نهد
تا داغ بلا بر دو رخ زرد نهد
گفتم که مگر دل نه چو دلدار آید از ظهیر رباعی 46
1. گفتم که مگر دل نه چو دلدار آید
تا در غم و شادیی مرا یاد آمد
این خط که همی رخ تو را آراید از ظهیر رباعی 47
1. این خط که همی رخ تو را آراید
طوطی ست که بر بوی شکر می آید
چو شمع تنم ز دل به جان می آید از ظهیر رباعی 48
1. چو شمع تنم ز دل به جان می آید
جانم به لب از تاب زبان می آید