رباعیات ظهیر فاریابی

1 گر یک نفست ز زندگانی گذرد مگذار که جز به شادمانی گذرد

2 زنهار که سرمایه ملکت ز جهان عمری است چنان کش گذرانی گذرد

1 با عشق تو در جهان غم نان که خورد؟ با درد تو اندیشه درمان که خورد؟

2 شاید پسرا که نانوایی نکنی جانها که برآمد از غمت نان که خورد؟

1 بلبل چو ز عشق گل فغان در گیرد از شعله آه من جهان درگیرد

2 گل را به کف آورم به صد حیله و فن پندارم با توام همان درگیرد

1 از عشق تو در تنم روان می سوزد شرحش چه دهم که بر چه سان می سوزد؟

2 از ناله چو چنگم رگ تن پی گسلد وز گریه چو شمعم دل و جان می سوزد

1 دی چشم تو را سِحر مطلق می زد مکر تو رهِ گنبد ارزق می زد

2 تا داشتی آفتاب در سایه زلف جان بر صفت ذره معلق می‌زد

1 گه شانه زبان در خم گیسوت کشد گه آینه روی سخت در روت کشد

2 سرمه که بود که آید در چشمت؟ یا وسمه که او کمان ابروت کشد؟

1 در عشق اگر دمی قرارت باشد با صحبت نیکوان چه کارت باشد؟!

2 سر تیز چو خار باش،تا یار چو گل گه در بر و گاه در کنارت باشد

1 دل فصل ربیع را چو جان می داند وز نغمه بلبل به عجب می ماند

2 این فصل خوش است لیک از صفحه گل بلبل همه نانوشته بر می خواند

1 ای شب،نه ز زلف اوست بر پای تو بند پس دیر و دراز درکشیدی تا چند؟

2 وی صبح، تو نیستی چو من عاشق و زار من می گریم بس است باری تو بخند!

1 چون لشکر شه روی به راه آوردند اسللم به تیغ در پناه آوردند

2 آن را که ز پیل رخ نمی گردانید امروز پیاده پیش شاه آوردند